Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 379
Duch Święty: jego istota
Nabuchodonozor i inni tak wyrazili się o Danielu w wersetach, w których zamiast bogów świętych tłumaczenie powinno brzmieć Boga świętego: w którym jest Duch [moc] Boga świętego (Dan. 4:8). Ja wiem, iż Duch [moc] Boga świętego jest w tobie (9). Bo Duch [moc] Boga świętego jest w tobie (18). W którym jest Duch [moc] Boga świętego (5:11). Duch [moc] Boga jest w tobie (14).
Po przekonaniu się, że Duch Święty nie jest osobą i że jedną z definicji wyrażenia Duch Święty jest Boska moc, a także po przedstawieniu wystarczającej liczby wersetów potwierdzających obydwa twierdzenia, właściwe będzie podanie przez nas drugiej definicji tego określenia i wykazanie jej biblijności. Poza tym, że Duch Święty jest Boską mocą, w drugim znaczeniu może być zdefiniowany jako Boskie usposobienie w Nim Samym, w Jezusie Chrystusie, w świętych oraz we wszystkich pozostałych poświęconych istotach – dobrych aniołach, Starożytnych i Młodocianych Godnych, Wielkiej Kompanii, udoskonalonym świecie ludzkości oraz we wszystkich moralnie wolnych istotach stwarzanych w przyszłości, tak jak Duch Święty był Boskim usposobieniem w Adamie i Ewie przed ich upadkiem oraz w Jezusie jako istocie ludzkiej przed Jego spłodzeniem z Ducha przy Jordanie. Przez słowo duch w znaczeniu usposobienia mamy na myśli wrodzony lub nabyty umysłowy, moralny i religijny charakter osoby. Taki charakter może być dobry, zły lub neutralny. Dlatego mówimy, że ktoś ma dobrego ducha – usposobienie, złego ducha – usposobienie lub neutralnego ducha – usposobienie. Słowo duch w znaczeniu usposobienia zwykle używane jest na oznaczenie całego wrodzonego lub nabytego charakteru danej osoby. Dosyć często jest jednak używane też na oznaczenie pewnej jego części. Możemy więc mówić o duchu umysłowym, umysłowym usposobieniu, mając na myśli intelektualny charakter jakiejś osoby – charakter intelektualnych zdolności oraz myśli. Możemy mówić o moralnym duchu, usposobieniu, charakteryzując uczucia,