Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 397

Duch Święty: jego istota

Dlatego typiczni kapłani, jak Aaron itd., oraz typiczni królowie, jak Saul, Dawid, Salomon itp., otrzymywali typiczne namaszczenie, tj. literalny olejek. Natomiast Jezus i Jego naśladowcy, jako przyszli Kapłani i Królowie, będąc w ciele otrzymywali antytypiczne namaszczenie symbolicznym olejkiem, Duchem Świętym, świętym usposobieniem Boga, które udziela kwalifikacji do Boskiej służby jako przyszłego króla i kapłana.

      Czasami ten symboliczny olejek nazywany jest olejkiem wesela (Psalm 45:8; Żyd. 1:9; Izaj. 61:3), a niekiedy jednością ducha, której 7 zarysów przedstawionych jest w Efez. 4:4-6 jako antytyp olejku namaszczenia wylewanego na Aarona (Psalm 133:1,2); zawiera on każdą łaskę Ducha (Gal. 5:22,23; 2Piotra 1:5-7). Tak więc Duch Święty jest antytypem typicznego olejku namaszczenia. Otrzymał go Jezus (Mat. 3:16; Dz.Ap. 10:38; Żyd. 1:9); przez cały Wiek Ewangelii otrzymuje go też Kościół (Dz.Ap. 2:1-4; 10:44,45,47; 2Kor.1:21,22; 1Jana 2:20,27). Izaj. 11:1-5 oraz 42:1-4 dowodzą, że to święte usposobienie udzieliło Jezusowi kwalifikacji do służby w ciele i w duchu, co czyni też Izaj. 61:1-3. W czasie pobytu w ciele umożliwiło ono Jezusowi głoszenie dobrej nowiny (Ewangelii) cichym, zawiązywanie serc złamanych dramatami klątwy, ogłaszanie wolności niewolnikom grzechu oraz wyzwolenie umarłych z więzienia grobu, a także przedstawianie doktryny, że Wiek Ewangelii jest okresem, w którym ci, którzy doświadczyli usprawiedliwienia i poświęcenia, są godni przyjęcia przez Boga w wysokim powołaniu jako ofiary z Chrystusem (w. 1; 2Kor. 6:1,2; Rzym. 12:1; 1Piotra 1:5). Tylko święte usposobienie mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości, i żadne inne, jest kwalifikacją Jezusa i Jego świętych do służby. Usposobienie to przygotowuje też Jezusa i Kościół do dzieła Żniwa Wieku Ewangelii, co jest pokazane w drugiej części wersetu 2 i w całym wersecie 3. Jak mogliby ogłaszać dzień pomsty, gdyby nie mieli do tego kwalifikacji w postaci świętego Boskiego usposobienia w sobie (w. 2)?

poprzednia stronanastępna strona