Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 411
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
pozostała jej część jest wypełniana w pierwszym zmartwychwstaniu, kiedy ten Boski charakter otrzyma Boskie ciało. Oba te elementy należą do Boskiej natury. W wersecie 4 św. Piotr odwołuje się do obydwu z nich, używając wyrażenia spłodził nas ku, tj. ku Boskiej naturze. Oznacza to, że duchowa wola, zdolności oraz pragnienia i chęci są wszczepiane do naszych organów mózgu oraz ich łask w tym celu, byśmy przez wypełnianie pewnych warunków mogli uzyskać w tym życiu krystalizację Boskiego charakteru, a w zmartwychwstaniu – Boskie ciało. Mówiąc o osiągnięciu takiego serca, umysłu i ciała, św. Paweł wykazuje, że taki był cel pociągnięcia go przez Chrystusa Jezusa, tj. jego spłodzenia z Ducha (Filip. 3:10-14). Taka też jest wymowa całego Nowego Testamentu na ten temat.
W sprawie dowodów na to, że Kościół jest spładzany do Boskiej natury nie opieramy się jednak wyłącznie na 1Piotra 1:3-5 ani też tylko na ogólnym opisie Nowego Testamentu. Wynika to z doktryny o ponownym stwarzaniu członków Kościoła. Biblia uczy, że członkowie klasy Chrystusa są spładzani w łonie Przymierza Sary, a następnie rodzą się z tego łona jako istoty Boskie. Są więc spładzani do Boskiej natury (Jana 3:3-13; Izaj. 54:1-17; Gal. 4:19-31; 1Kor. 4:5; Filem. 10; Żyd. 1:5; 5:5; Obj. 1:5; 1Kor. 15:52-54; 2Piotra 1:4). To, że w tym twórczym procesie Duch jako nowe stworzenie istnieje przed rozwinięciem trzeciego składnika Ducha Świętego – podobieństwa charakteru do Boga i Chrystusa – oczywiste jest na podstawie faktu, że takie podobieństwo charakteru jest owocem Ducha w znaczeniu jego dwóch pierwszych składników (Gal. 5:22). To, co rodzi owoc, oczywiście musi istnieć i być aktywne przez jakiś czas, zanim jeszcze rozpocznie rozwijać się owoc. W tym cytacie słowo Duch jako nowe stworzenie oczywiście oznacza je w dwóch pierwszych przedstawionych powyżej znaczeniach. W Efez. 4:21-24 mamy kolejny dowód naszego poglądu na temat istoty Ducha.