Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 412
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
Wyrażenie Duch jako nowe stworzenie jest synonimem nowego człowieka z Efez. 4:24. Tutaj jest powiedziane, że ten nowy człowiek został stworzony w przeszłości. Skoro tak, wyrażenie nowy człowiek zawiera tutaj pierwsze i drugie znaczenie, jakie powyżej podaliśmy dla słowa Duch jako nowe stworzenie. Stwarzanie nowego człowieka oznacza tutaj spłodzenie do Boskiej natury. Tak więc utworzenie nowego człowieka sprawia, że tak powstały twór oznacza tutaj nowe stworzenie w pierwszym i drugim z powyższych znaczeń, co jest nowym stworzeniem, stanowiącym rezultat aktu spładzania. Później pokażemy, że św. Paweł nie używa tutaj trybu rozkazującego, lecz bezokolicznika czasowników złożyć, odnowić, oblec. Dowodzi to, że czasowniki te nie wyrażają tutaj napomnienia.
Również użycie słowa stwarzać w związku z Duchem w nas potwierdza pierwsze i drugie znaczenie słowa Duch jako nowe stworzenie. Wskazuje na to rozważony przed chwilą fragment (Efez. 4:21-24), używający słowa stwarzać. Także w Efez. 2:10 jest powiedziane, że zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie [staliśmy się nowymi stworzeniami, spłodzonymi z Ducha] ku dobrym uczynkom. Ponieważ werset ten dowodzi, że zostaliśmy stworzeni ku dobrym uczynkom, stworzenie to musiało nastąpić przed powstaniem dobrych uczynków. A zatem to, co zostało stworzone – „my”, nowe stworzenia – musi w tym wersecie być tym, co istnieje przed elementami zawierającymi się w trzecim znaczeniu słowa Duch, jakie podaliśmy powyżej, które między innymi obejmuje miłość. Musi to zatem być nowe stworzenie, Duch w pierwszym i drugim znaczeniu tego słowa. I tak też jest, ponieważ takie duchowe zdolności, pragnienia czy chęci oraz łaski i taka duchowa wola, by czynić Boską wolę, są tworzone jednocześnie przez akt spłodzenia i są właśnie tym, co zostało w nas stworzone ku dobrym uczynkom, tj. abyśmy mogli je czynić. Już sama ich istota stanowi, że rozwijają one każde dobre słowo i czyn w Panu.