Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 414
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
wspomnianych powyżej jako pierwsze i drugie z trzech znaczeń określenia Duch jako nowe stworzenie. Namaszczane jest nowe, nie stare stworzenie. Ujmując to inaczej, nowe stworzenie jest kapłanem, który otrzymuje namaszczenie. Właściwe antytypy składników używanych w olejku namaszczania wskazują, że są one typem „mądrości i rozumu”, „rady i mocy” oraz „umiejętności” (Izaj. 11:2). Jednak składniki te nie były jedyną rzeczą używaną jako środek do namaszczenia. Używana była też oliwa. Oliwa jako taka nie reprezentuje tego samego co składniki, lecz reprezentuje pozostałe elementy, z których składa się namaszczenie. W Izaj. 11:2 są one objęte słowami „duch (…) bojaźni Pańskiej”, tj. łaski Ducha, owoce Ducha, które tutaj opisane są jako część Ducha Bożego. Gdy więc Aaron stał przed Mojżeszem w usłudze poświęcenia, zanim święty olejek namaszczania został na niego wylany, reprezentuje on to, co było namaszczane w klasie Chrystusa jako kapłanach. Ponieważ tym czymś nie było ich człowieczeństwo, lecz ich nowe stworzenie jako kapłanów (wieczny duch – Żyd. 9:14 – który składał ofiarę), wynika z tego, że skoro namaszczenie daje to, co mieści się w trzecim znaczeniu Ducha jako nowego stworzenia, Duch [kapłan], namaszczane nowe stworzenie, jako nowe stworzenie był duchem w pierwszym i drugim znaczeniu tego słowa. Staje się to bardzo jednoznaczne na podstawie kapłana, który musiał istnieć przed swym namaszczeniem. Już sama istota tego przypadku dowodzi, iż jest to oczywiste samo przez się. Zanim będziemy mogli rozwijać jako owoce Ducha miłość oraz pozostałe łaski, a także niezbędną mądrość, zrozumienie, radę, moc i umiejętność, musimy być duchowo spłodzeni. Główne stosowne wersety dotyczące namaszczenia tej klasy to: Mat. 3:16; Łuk. 4:18; Dz.Ap. 4:27; 10:38; Żyd. 1:9; Dz.Ap. 2:1-4; 10:45-47; 2Kor 1:21; 1Jana 2:20,27; 1Kor. 12:12-14. Każdy z nich potwierdza nasz pogląd.