Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 418
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
że tę miłość z serca mamy wspierać wszystkimi pragnieniami umysłu do zdobycia wiedzy oraz wszelkimi zdolnościami, treścią i skłonnościami władz umysłowych; miłowanie Go z całej siły (w odróżnieniu od serca, umysłu i duszy) oznacza, że tę miłość z serca mamy wspierać naszą całą siłą woli, jej treścią i skłonnościami; natomiast miłowanie Boga z całej duszy (w kontraście do serca, umysłu i siły) oznacza, że tę miłość z serca mamy wspierać naszą całą istotą skupioną w naszym ciele i życiu, we wszystkim, czym one są i co posiadają. Wiemy oczywiście, że składnikami duszy, istoty, jest ciało i życie. Osobowość duszy jest w tym wersecie objęta wyrażeniami serce, umysł i siła. Tak więc kontrast między tymi czterema odpowiednimi terminami dowodzi, że określenie dusza nie oznacza w tym wersecie osobowości duszy. Chodzi więc w nim o ciało i życie, ze wszystkim tym, czym one są i co posiadają.
Szczegóły, jakie obecnie będą przedstawione, wykażą, że przez spłodzenie z Ducha nowe zdolności i władze (artystyczne, moralne i religijne) zostały udzielone naszym umysłowym, artystycznym, moralnym i religijnym organom mózgu oraz łaskom tych organów, które mogą posiadać łaski. Najpierw odnotujemy to w odniesieniu do umysłowych organów mózgu, przez które postrzegamy, zapamiętujemy i rozmyślamy. To, że Duch jako nowe stworzenie (jeśli chodzi o intelekt) w spłodzeniu oznacza zdolności i pragnienia postrzegania, rozmyślania i zapamiętywania duchowych rzeczy, oczywiste jest z Jana 14:26: „Pocieszyciel on, Duch Święty, którego pośle Ojciec w imieniu moim, on was nauczy wszystkiego, i przypomni wam wszystko, cokolwiek wam powiedziałem”. To, że spłodzenie z Ducha udziela zdolności i pragnień do postrzegania i rozmyślania o duchowych rzeczach, dopóki nie zostaną one całkowicie przyswojone, oczywiste jest także z Jan 16:13,14: „Gdy przyjdzie on Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (…) i przyszłe rzeczy wam opowie (…) z mego weźmie, a opowie wam”.