Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 431
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
Nic dziwnego, że w Gal. 3:3 św. Paweł oskarżył Galacjan o głupotę z powodu odchodzenia od usposobienia duchowego do usposobienia cielesnego oraz od Ewangelii wysokiego powołania do Zakonu ludzkich uczynków! W Gal. 4:29 pokazany jest kolejny stosowny fragment. Jak typiczny Ismael, spłodzony z ciała, tzn. spłodzony jako typ klasy o ludzkim usposobieniu – cielesnego Izraela, rozwiniętego przez Przymierze Zakonu, prześladował typicznego Izaaka – spłodzonego jako typ spłodzonych jednostek o duchowym usposobieniu, tak antytypiczni spłodzeni z ciała, (ludzkie) dzieci Przymierza Zakonu, cielesny Izrael, prześladowały antytypicznych spłodzonych o duchowym usposobieniu, dzieci Przymierza Sary, duchowy Izrael – Jezusa i Kościół. Także i tutaj kontrasty zawarte w spłodzeniach i Przymierzach dowodzą, że słowo duch oznacza tutaj Ducha Świętego jako Boskie usposobienie w świętych.
W Gal. 5:16-24 Apostoł wyraźnie kontrastuje ciało, jako zdeprawowane ludzkie usposobienie, z Duchem Świętym jako Boskim usposobieniem w świętych. Postępowanie w Duchu Świętym, Boskim usposobieniu w świętych, zapobiega wykonywaniu przez nich pożądliwości upadłego ludzkiego usposobienia (w. 16). Upadłe ludzkie usposobienie (ciało) pożąda rzeczy, które są przeciwne duchowemu usposobieniu (Duchowi), ponieważ zaspokajanie ich przez ciało odciąga od rzeczy pożądanych przez usposobienie duchowe, tak jak duchowe usposobienie pożąda rzeczy przeciwnych upadłemu ludzkiemu usposobieniu. Przeciwieństwo to nie pozwala nam doskonale czynić dobrych rzeczy, jakich pragnie nasze duchowe usposobienie (w. 17). Ponieważ jednak wierni są prowadzeni, pobudzani Boskim usposobieniem (w przeciwieństwie do upadłego ludzkiego usposobienia) nie są oni pod Przymierzem Zakonu, lecz pod Przymierzem Łaski (w. 18). Długa lista zła, jakim św. Paweł obciąża ciało w wersetach 19-21, dowodzi, że słowa ciało używa w znaczeniu zdeprawowanego ludzkiego usposobienia.