Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 438
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich. Mówi też o tym werset 14: „Bo którzykolwiek Duchem Bożym [Boskim usposobieniem mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości] prowadzeni bywają [pobudzani w swych motywach, myślach, słowach i czynach], ci są synami Bożymi”. To synonimiczne wyrażenie potwierdza więc nasz argument. W Rzym. 15:18,19 św. Paweł mówi o tym, czego Jezus dokonał przez niego jako misjonarza: „Przez słowo i przez uczynek, przez moc znaków i cudów, przez moc Ducha Bożego”. Pokazuje tutaj, jak Jezus działał przez Pawła jako misjonarza. Czynił to przez jego głoszenie [słowo], przez praktykowanie przez niego jego nauk [uczynek], przez cuda [moc znaków i cudów] oraz przez moc świętego usposobienia, jakie on wyrażał [przez moc Ducha Bożego]. Dowodzi więc, że przez cztery rzeczy Jezus używał go jako skutecznego misjonarza głoszącego Ewangelię: (1) jako głosiciela [słowo], (2) jako praktykującego swe nauki [uczynek], (3) jako dokonującego cudów [moc znaków i cudów] oraz (4) jako człowieka napełnionego świętym duchem, usposobieniem [Duchem Bożym, dzięki któremu posiadał kwalifikację umysłu, serca i woli, by być skutecznym misjonarzem]. Z pewnością te cztery rzeczy w tamtych okolicznościach uczyniły go bardziej skutecznym misjonarzem niż cokolwiek innego, o czym moglibyśmy pomyśleć. Ostatnia z tych rzeczy dowodzi, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich.
Ten synonim Ducha Świętego występuje w 1Kor. 2:14: „Cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego; albowiem mu są głupstwem i nie może ich poznać, przeto iż duchowo bywają rozsądzane”. Jak zauważyliśmy, termin Duch Święty może oznaczać umysł, wolę i serce albo jeden lub dwa z tych elementów. Tutaj chodzi o umysł, a słowa „rzeczy, które są Ducha Bożego”, odnoszą się do prawd, treści tego umysłu, który oczywiście jest częścią usposobienia. Werset ten uczy zatem, że cielesny człowiek nie pojmuje