Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 439
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
i nie może pojąć duchowej prawdy, którą pojąć mogą posiadający umysł Boży, ponieważ prawda taka jest głupstwem dla cielesnego człowieka, a zrozumiana może być jedynie przez tych o duchowym umyśle, którzy posiadają Boskie usposobienie. W 1Kor. 3:16 występuje to samo synonimiczne wyrażenie, Duch Boży: „Czyż nie wiecie, iż kościołem Bożym jesteście, a Duch Boży mieszka w was?” Św. Paweł wskazuje tutaj, że święci stanowią świątynię Boga, ponieważ mieszka w nich Boży Duch, usposobienie. Występuje ono także w 1Kor. 7:40: „Ja mam Ducha Bożego”. Kontekst, w którym św. Paweł podaje swe zrozumienie kwestii małżeństwa, wskazuje, iż używa tego wyrażenia w celu dowiedzenia, iż posiadał część Boskiego usposobienia, którą my nazywamy umysłem – intelekt, treść i skłonność duchowego umysłu. Pełniejsze wykorzystanie tego synonimicznego określenia znajdujemy w 1Kor. 12:3: „Nikt przez Ducha [święty umysł, serce i wolę] Bożego mówiąc, nie nazwie Jezusa przeklętym”. Boskie usposobienie w nim nie pozwoli na nic takiego. Można by przytoczyć inne wersety dotyczące terminów synonimicznych dla nazwy Duch Święty, lecz powyższe wystarczą dla dowiedzenia tego zarysu naszego trzeciego rodzaju dowodów: że nazwa Duch Święty oraz jej synonimy dowodzą, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie.
Po omówieniu samego terminu oraz wyrażeń synonimicznych – Ducha i Ducha Bożego – opiszemy teraz trzeci synonimiczny termin, dowodzący, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich, tj. termin Duch Pański. Dz.Ap. 5:9 to jedno z miejsc, gdzie użyte jest to określenie: „Dlaczego żeście się ze sobą zmówili, abyście kusili Ducha Pańskiego?” Gdy, podobnie do Ananiasza, Safira skłamała co do ceny uzyskanej ze sprzedaży części dobytku, św. Piotr pyta ją w tym wersecie, dlaczego uzgodnili, by okłamać święte usposobienie, jakie było w nim jako Apostole; oskarżył ją i jej męża o świętokradczą zmowę fałszerstwa przed świętym usposobieniem,