Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 443
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
pominęli przedimek określony the przed słowem prawdy, choć grecka struktura całego wyrażenia Duch prawdy czyni ten przedimek określonym i emfatycznym. Dopuścili się tego pominięcia pod pływem swej fałszywej doktryny o Duchu Świętym, ponieważ wyrażenie to, pozbawione przedimka przed słowem prawdy, pozwala je przekształcić w wyrażenie prawdziwy duch, gdyż rzeczownik abstrakcyjny w przypadku dopełniacza często może być zamieniony w przymiotnik, określający rządzący nim rzeczownik, co właśnie wykazaliśmy. Obecność przedimka określonego przed słowem prawdy, szczególnie dlatego, że jest on emfatyczny, tak jak w języku greckim, nie pozwala jednak na to i wskazuje, że Duch, o którym tutaj mowa, to usposobienie tworzone i podtrzymywane przez prawdę oraz będące w harmonii z prawdą. Dlatego wyrażenie Duch prawdy oznacza takie usposobienie, jakie prawda tworzy, podtrzymuje i czyni zgodnym ze sobą. Tak więc to Duch Święty – usposobienie Boga, jakie przez prawdę tworzy i podtrzymuje On w świętych, tj. umysł, serce i wola Boga w świętych – sprawia, że wyrasta ono z prawdy i pozostaje z nią w harmonii. Jest to tym bardziej widoczne na podstawie kontrastu w 1Jana 4:6 między wyrażeniem Duch prawdy, tj. usposobieniem, jakie prawda tworzy, podtrzymuje i czyni harmonijnym ze sobą, a wyrażeniem duch błędu, tj. usposobieniem, jakie błąd zaprzeczający, że Chrystus przyszedł w ciele (w. 2, 3) tworzy, podtrzymuje oraz rodzi z siebie i w harmonii ze sobą.
W Rzym. 1:4 św. Paweł mówi nam, że Bóg wzbudził Jezusa z martwych zgodnie z duchem świętości w Nim. Mamy tutaj kolejne opisowe wyrażenie wskazujące na to, czym jest Duch Święty. Wyrażenie duch świętości oznacza bowiem usposobienie świętości, Ducha Świętego. Cały ten tekst mówi nam, że ponieważ Jezus posiadał i zachował takie święte usposobienie wiernie wśród Swych wszystkich doświadczeń aż do śmierci, i to śmierci na krzyżu, Bóg w nagrodę wzbudził Go z martwych.