Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 444
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
Dodatkowo nagrodził Go też w inny sposób jako niezaprzeczalny dowód na to, że był On Synem Bożym, a w tych nagrodach zmartwychwstania odpowiednio aktywna była moc Boga (Filip. 2:8-11). W Rzym. 8:2 Duch Święty nazwany jest Duchem żywota, usposobieniem, które ma życie wieczne i które posiada lud Boży dzięki temu, że w Chrystusie Jezusie posiada on Świętego Ducha spłodzenia, co zaszczepia w ich umyśle, sercu i woli Boskie życie. Usposobienie to uwalnia ich od Przymierza Zakonu, które – dane w celu zahamowania grzechu – sprowadza śmierć upadłym ludziom, którzy mu podlegają. Usposobienie posiadające życie wieczne zostaje jednak uwolnione spod jego panowania i kary. Nowe stworzenie, niebędące pod Przymierzem Zakonu, lecz pod Przymierzem Łaski, swym stanem wolnym od grzechu wypełnia Boski zakon, ponieważ sprawiedliwość Chrystusa przykrywa niedoskonałości ciała. (w. 3,4). Tutaj opisowe określenie Duch żywota dowodzi, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich. W Rzym. 15:30 znajdujemy kolejne opisowe określenie Ducha Świętego w jego głównym przymiocie – Boskiej miłości. We fragmencie tym św. Paweł przez (tak samo w greckim) Pana Jezusa oraz przez (tak samo w greckim) miłość Ducha usilnie prosi braci w Rzymie, by razem z nim w modlitwie zabiegali o wyzwolenie go od niewierzących w Judei. Jego prośba przedstawiona jest przez służbę Jezusa oraz moc motywacji miłości, która płynie ze świętego usposobienia Boga w nim. Wyrażenie miłość Ducha najwyraźniej oznacza tutaj bezinteresowną miłość, będącą efektem świętego Boskiego usposobienia w św. Pawle. Zatem odpowiednia prośba przyłączenia się wraz z nim do modlitwy o wspomniane wcześniej wybawienie została przez niego przedstawiona przez Pana Jezusa Chrystusa oraz święte usposobienie Boskiej miłości, miłości bezinteresownej.
Kolejne opisowe określenie Ducha Świętego występuje w 1Kor. 4:21: „Co chcecie? Z rózgą mam przyjść do was,