Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 448
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
Ma tu zastosowanie także Żyd. 10:29: „O ileż sroższej kary, sądzicie, godzien będzie ten, kto Syna Bożego podeptał [przez zaprzeczanie okupowi] i zbezcześcił krew przymierza [ofiary], przez którą został uświęcony [nie tylko usprawiedliwiony; udział w ofierze za grzech uznał za rzecz nieczystą, nienależącą do świętego Boskiego ołtarza], i znieważył Ducha łaski”. Werset ten pokazuje trzy sposoby popełnienia grzechu na wieczną śmierć, sroższej kary od tej wymierzanej przez Zakon, ponieważ kara Zakonu nie jest wieczna: (1) zaprzeczanie okupowi; (2) zaprzeczanie swojemu udziałowi w ofierze za grzech; oraz (3) obrażanie Ducha Świętego przez grzeszenie, aż w końcu gaśnie on w sercu. Stwierdzamy, że opis Ducha Świętego dowodzi, iż w świętych jest on świętym Boskim usposobieniem właśnie w związku z trzecim z tych grzechów. Dosłowne tłumaczenie jest następujące: obraził Ducha łaski. Duch łaski, który pobudzał Boga do zaoferowania świętym Boskiej natury, dziedzictwa Boga i współdziedzictwa z Chrystusem, jest najczystszym, największym i najwyższym wyrazem miłości. Ten duch miłości spładza tego samego ducha miłości w świętych, który pozostaje w nich tak długo, jak długo są wierni. Jeśli jednak stają się całkowicie niewierni i zaczynają świadomie grzeszyć z miłości do grzechu, znieważają, obrażają i zasmucają świętego Ducha miłości, który w końcu zanika w ich sercu. Tak więc duch łaski jest w świętych tym samym pełnym miłości usposobieniem, które pobudzało Boga do udzielenia im wysokiego powołania, z perspektywą Boskiej natury, dziedzictwa z Bogiem i współdziedzictwa z Chrystusem. Werset ten dowodzi zatem, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich, a szczególnie Boska miłość.
Ostatnim tekstem, opisującym Ducha Świętego w świętych jako Boskie usposobienie w nich, jest 1Piotra 4:14: „Jeśli was lżą dla imienia Chrystusowego, błogosławieni jesteście,