Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 457
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
oraz (2) zmartwychwstania Jego Boskiego ciała trzeciego dnia po Jego śmierci na krzyżu (Dz.Ap. 2:24, 32; 13:33-37; Rzym. 1:4; 6:9; Efez. 1:20). Tak więc Rzym. 8:11 dotyczy Boskiego Ducha. Apostoł zapewnia nas tutaj, że Boski Duch ożywia śmiertelne ciała świętych, tj. dodaje im energii do służby dla Boga. Jak pamiętamy, gdy podejmowaliśmy poświęcenie, złożyliśmy wszystko to, czym byliśmy i co mieliśmy oraz wszystko to, czym mieliśmy nadzieję być lub posiadać jako istoty ludzkie, a wszystko to zawiera się w słowie ciała z Rzym. 12:1 oraz w słowie serce z Przyp. 23:26. Ciała te są śmiertelne i w mniejszym lub większym stopniu nieprzystosowane do służenia sprawie Boga, szczególnie w trudnych warunkach wewnętrznych i zewnętrznych. Apostoł zapewnia nas jednak, że Boskie usposobienie w nas będzie oddziaływać na te śmiertelne ciała i ożywiać je do służby dla Boga. Jest to jedna z części procesu uświęcenia, zwana ożywianiem, jakiej w świętych dokonuje Boskie usposobienie (przez Ducha swego, który w was mieszka) – czyni ich ono bardzo energicznymi, ożywia ich w zużywaniu ich śmiertelnych ciał w służeniu Bogu aż do śmierci. Zatem także ten fragment uczy, że Boskie usposobienie w świętych dokonuje tej części dzieła uświęcenia zwanej ożywianiem do służby i w ten sposób wyraźnie dowodzi, że Duch Święty w świętych to Boskie usposobienie w nich. Podobną myśl na temat ofiarniczej służby świętych, dokonywanej przez Ducha Świętego, podaje Rzym. 15:16: „Ofiara [ofiarnicza służba] pogan jest uświęcona przez Ducha Świętego”, jako Boskie usposobienie w świętych, co także potwierdza nasz pogląd.
Kolejne dzieło należące do procesu wykonywania naszego poświęcenia to uśmiercanie ludzkiej woli za każdym razem, gdy daje ona o sobie znać, oraz utrzymywanie jej w martwym stanie w czasie ofiarowania wszystkiego, co ludzkie aż do śmierci w służbie dla Boga. Biblia uczy, iż jest to rzecz dokonywana w świętych przez Boskiego Ducha. Jest to pokazane w Rzym. 8:12-14: „Dłużnikami jesteśmy nie ciału [naturalnemu, cielesnemu usposobieniu], abyśmy według ciała [według naturalnego, cielesnego usposobienia] żyli.