Epifaniczny tom 15 – rozdział 7 – str. 491
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w Świętych
a w mniejszym stopniu także i Kościoła, co dowodzi zatem, iż symbol ten potwierdza naszą tezę.
Dziewiątym biblijnym symbolem Ducha Świętego jest pieczęć (2 Kor. 1:22; Efez. 1:13; 4:30). Pieczęcie są w Biblii używane do trzech celów: (1) Jako środek zabezpieczania rzeczy przed ingerencją, np. żołnierze zapieczętowali kamień do grobu Chrystusa, by uniemożliwić jego otwarcie (Mat. 27:66; Dan. 6:17). Tego znaczenia używamy w codziennym języku, np. pieczętujemy list, opakowanie, wieko itp. (2) Jako środek ratyfikowania, potwierdzania dokumentu w formie gwarancji autentyczności lub usankcjonowania (Est. 8:8; Obj. 7:2-8). (3) Jako środek utrzymania czegoś w tajemnicy, tak jak w przypadku siedmiu pieczęci na księdze w prawej ręce Boga (Obj. 5:1-5; 6:1-12; 8:1). Jak można zauważyć, Efez. 1:13; 4:30 mówi nam, że Duch Święty jest pieczęcią, którą – a nie przez którą – pieczętowany jest lud Boży. Wobec świętych ma miejsce dwojakiego rodzaju pieczętowanie: (1) pieczęć na czole, tj. udzielenie im takiej znajomości prawdy, która umożliwiła im opuszczenie Babilonu lub świata i przyjście do ludu Bożego, o której mówi Obj. 7:2-8; oraz (2) pieczęć na sercu, wspomniana w 2Kor. 1:22; Efez. 1:13; 4:30. Pieczęć w drugim znaczeniu – na sercu – wydaje się być takim osiągnięciem Boskiego usposobienia w świętych, które czyni ich zgodnymi i zadowolonymi ze wszystkiego, co wiąże się z Bogiem: z każdym zarysem Jego Słowa, ze wszystkim w Jego osobie i charakterze oraz z każdym przejawem Jego opatrzności. Wydaje się ona osiągnięciem charakteru leżącym w środku między osiągnięciem poziomu niewypróbowanej doskonałej miłości a uczynieniem swego powołania pewnym. Mówimy tak dlatego, ponieważ pieczęć na sercu jest przejawem wyrabiania przez Boga w świętych trzech rzeczy, wobec których używane są w Biblii pieczęci: (1) w znaczeniu ich pewności, bezpieczeństwa w Chrystusie – nie w tym znaczeniu,