Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 514
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
natomiast służebnice – Wielką Kompanię. Na podstawie biblijnego punktu widzenia, że mężczyźni są silniejsi od kobiet (1Piotra 3:7) członkowie Maluczkiego Stadka, jako silniejsi w charakterze od członków Wielkiej Kompanii, są w Biblii przedstawiani jako mężczyźni, a Wielka Kompania – jako kobiety. Dlatego w Joela 2:29 oraz Dz.Ap. 2:18 Maluczkie Stadko jest określone jako słudzy, a Wieka Kompania – jako służebnice. Z punktu widzenia symbolu rodziny członkowie Maluczkiego Stadka są synami Boga, a członkowie Wielkiej Kompanii – córkami Boga (2 Kor. 6:17,18). Klasyczny werset na temat wylewania Ducha wskazuje zatem, że ci, którzy go zachowują, dzielą się na dwie klasy: Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię.
W chwili spładzania ich z Ducha i przez jakiś czas potem nie było żadnych utracjuszy koron: wszyscy byli wówczas przyszłymi, próbnymi członkami Maluczkiego Stadka, ponieważ wszyscy byli powołani w jednej nadziei wysokiego powołania (Efez. 4:4). Dopiero później – w niektórych przypadkach wcześniej, w innych później – niektórzy, a właściwie większość nowych stworzeń stała się utracjuszami koron, jak sugerują to nazwy Maluczkie Stadko oraz Wielka Kompania. Niektórzy z utracjuszy koron o włos uniknęli wtórej śmierci, natomiast inni o włos utracili członkostwo w klasie Maluczkiego Stadka, a między tymi dwoma krańcowościami występują różnego rodzaju różnice w charakterze Wielkiej Kompanii. W czasie poświęcenia i spłodzenia z Ducha nie było żadnej różnicy w ich postawie serca. Wszyscy uczynili pełne poświęcenie, nie zabierając niczego z ołtarza. Gdyby ich stan serca był bowiem inny, możemy być pewni, że Bóg nie spłodziłby ich z Ducha. Tak więc utracjusze koron – podobnie do tych, którzy zachowali członkostwo w klasie Maluczkiego Stadka – w swym poświęceniu posiadali nową (odnowioną) ludzką wolę, która czyniła wolę Boga. Dzięki spłodzeniu z Ducha zarówno jedni, jak i drudzy w swych wyższych pierwszorzędnych łaskach otrzymali zatem nową, duchową wolę; w swych organach samolubnych i społecznych – nowe, duchowe zdolności; a w swych łaskach niższych pierwszorzędnych,