Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 522
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
małżeńskości, synostwa, braterskości, przyjacielskości, domatorstwa i patriotyzmu. Słowem, w wyniku osłabienia nowej woli następuje osłabienie wcześniej rozwiniętych wyższych i niższych łask pierwszorzędnych. Rezultatem takiego obniżenia siły nowej woli jest także osłabienie jej zdolności do tłumienia wysiłków niższych pierwszorzędnych uczuć i łask do panowania nad nimi. Prowadzi to do coraz częstszych zwycięstw niższych uczuć i łask pierwszorzędnych nad nową wolą, czego wynikiem jest coraz większe rozwijanie niższych pierwszorzędnych wad – pewnej miary pychy, ostentacji, lenistwa, tchórzostwa, hipokryzji, chciwości, obżarstwa, pijaństwa, kłótliwości, złośliwości, zawziętości, nieprzejednania, niechęci, ducha nieprzebaczania i unikania ofiary, nieczystości, niewłaściwego kształtowania łask małżeńskości, synostwa, braterskości, przyjacielskości, domatorstwa i patriotyzmu. Dalej prowadzi do większego lub mniejszego osłabienia łask drugorzędnych – pokory, skromności, pracowitości, odwagi, otwartości, szczodrości, wstrzemięźliwości, nieskwapliwości, wyrozumiałości, odpuszczenia, samoofiary, czystości, submałżeńskości, subsynostwa, subbraterskości, subprzyjacielskości, subdomatorstwa i subpatriotyzmu. W końcu, prowadzi do pomniejszenia łask trzeciorzędnych – gorliwości, cichości, zadowolenia, radości, posłuszeństwa, delikatności, umiarkowania, dobroci, miłosierdzia, czci, bezstronności i wierności. Pobudza też pewną miarę ich przeciwieństw – brak gorliwości, buntowniczy brak uległości, niezadowolenie, smutek, nieposłuszeństwo, niedelikatność, brak umiarkowania i dobroci, okrucieństwo, zuchwałość, stronniczość i nielojalność.
Tak osłabiona nowa wola nie oznacza oczywiście zaniku łask i pełnego praktykowania wad, ponieważ to sprawiłoby, że jednostka taka utraciłaby członkostwo w klasie Wielkiej Kompanii i stała się uczestnikiem wtórej śmierci. Oznacza to mniejsze lub większe zubożenie łask do stanu gorszego niż ten, przez który dana osoba utraciła koronę, oraz pobudzenie wad do stopnia większego niż wtedy, gdy z tego powodu utraciła koronę.