Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 526
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
Wciąga ich w pewne samolubne i świeckie ambicje, takie jak zdobywanie bogactw, stanowisk, sławy, wpływów, przyjemności, urzędu itp. Jednak także i tutaj prowadzi ich do wielkich rozczarowań, kłopotów, strat, frustracji i niepowodzeń (1Kor. 3:12 [„drwa, siano, słoma”], 13, 15), niwecząc ich ambicje. Niektórych szatan wabi przyjemnościami i korzyściami grzechu, także i w tym przypadku tylko po to, by sprowadzić na nich wielkie rozczarowania, kłopoty, straty, frustrację i cierpienia. Wszystkich ich zabiera na poszukiwanie wiatru w polu, łudząc, że przyniesie to im wielkie korzyści, a kiedy zwabi ich już w swoje sidła, pozostawia ich w wielkim rozczarowaniu, aż w końcu staje się ono oczywiste dla nich samych.
Jak w przypadku syna marnotrawnego, ich podobne niepomyślne doświadczenia ostatecznie pozwolą im odzyskać zdrowy rozsądek. Decydując się na powrót do Ojca, podejmą wysiłki zmierzające do zawrócenia z tej drogi. Właśnie tego oczekiwał Ojciec i właśnie dlatego dozwolił im cierpieć prześladowania, nieprzyjazne okoliczności i ciosy z rąk szatana. Widząc ich z pewnej odległości, w bólu i pokorze szukających drogi powrotu, wychodzi im na spotkanie przyjaznymi opatrznościami oraz przedstawianiem odpowiednich fragmentów Swego Słowa przez wiernych członków Maluczkiego Stadka. Zawracanie z tej drogi stopniowo usuwało grzech, błąd, samolubstwo i światowość, które utrzymywały ich Ducha Świętego w ciemnym lochu (Psalm 107:10), ze związanymi rękami i nogami. Gorzko żałują swej samowoli, buntu i krnąbrności. Z wiarą proszą o przebaczenie przez zasługę przelanej krwi Baranka (Obj. 7:14). Gdy w swym wielkim ucisku wołają do Pana, On wybawia ich ze wszystkich duchowych i ziemskich utrapień, które stały się ich udziałem z powodu ich samowoli, buntowniczości i krnąbrności (Psalm 107:13). Wybawi On ich z ciemności, do której wpędziły ich błędy, niczym opaska na oczach i loch samotnej izolacji. Wyzwoli ich też od niebezpieczeństwa wtórej śmierci, zagrażającej im z powodu ich grzechów, samolubstwa i światowości,