Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 530
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
Ducha Świętego w znaczeniu świętego usposobienia – nie jako nowe stworzenie, którego w tym życiu żaden z nich nie posiadał ani posiadać nie będzie, chociaż otrzymają go w Małym Okresie, lecz jako ludzkie istoty rozwijające sprawiedliwe usposobienie podobne do tego, jakie przed upadkiem posiadali Adam i Ewa i jakie przed poświęceniem i spłodzeniem z Ducha posiadał Jezus – podobne, lecz nie dokładnie takie samo, ponieważ te trzy osoby były bezgrzeszne, czego nie można powiedzieć o Starożytnych i Młodocianych Godnych w tym życiu. Ich doświadczenia w usprawiedliwionym życiu rozwijają w nich osobistą, choć niedoskonałą wiarę i sprawiedliwość, podobne do tych, jakie posiadali bezgrzeszny Adam i Ewa oraz Jezus. Bardziej zaawansowane doświadczenia w stanie usprawiedliwienia z wiary rozwijają w nich nienawiść do grzechu i błędu oraz zamiłowanie do prawdy i sprawiedliwości. Innymi słowy, w doświadczeniach tych wiara i sprawiedliwość w coraz większym stopniu stają się dominującymi zaletami i w stanie tej dominacji coraz bardziej rozwijają pobożność i miłość braterską. Poprzez te trzy stale wzrastające zalety – wiarę, pobożność i miłość bliźniego – z punktu widzenia sprawiedliwości jako ludzie rozwijają pozostałe wyższe pierwszorzędne łaski – nadzieję, samokontrolę, cierpliwość oraz elementy miłości bezinteresownej. Rozwijają także zalety – nie łaski – niższe pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne (dobre cechy kontrolowane przez sprawiedliwość nazywamy zaletami, natomiast te rozwinięte przez miłość – łaskami, ponieważ wszystkie dobre cechy można rozwijać na jeden z tych dwóch sposobów, w zależności od tego, czy motywem kontrolującym jest sprawiedliwość czy miłość). Nawet po poświęceniu w dalszym ciągu wzrastają oni w wyżej opisanej wierze i sprawiedliwości. To, że Starożytni Godni posiadali takiego ducha wiary i sprawiedliwości oczywiste jest nie tylko na podstawie faktu, że prowadzili życie usprawiedliwienia z wiary, lecz także na podstawie bezpośrednich świadectw Biblii. Na przykład, po zgrzeszeniu przeciwko Uriaszowi w związku z Betsabą oraz po szczerej pokucie Dawid modlił się, by Pan odnowił w nim prawe usposobienie (Psalm 51:12).