Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 533
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
gdyż po prostu nie dopuszcza na nich prób niezbędnych do takiej krystalizacji. Innymi słowy, muszą oni pozostawać wierni w swych doświadczeniach usprawiedliwienia i poświęcenia, nawet jeśli ich doświadczenia poświęcenia nie obejmują wszystkiego w pełni i ostatecznie. Jednak we wszystkim tym, na co Bóg dozwala w ich życiu, musi być zachowana aż do śmierci ich wierność usprawiedliwiającej i poświęcającej wierze oraz sprawiedliwości, połączona z taką miarą miłości bezinteresownej, której rozwinięcia wymaga od nich opatrzność Boga. Wszystko to już w tym życiu prowadzi do rozwijania przez nich znacznej miary Ducha Świętego jako Boskiego usposobienia.
Istota ich ducha poświęcenia wskazuje, a Pismo Święte w odniesieniu do Starożytnych Godnych naucza (natomiast w odniesieniu do Młodocianych Godnych sugeruje), że posiadają oni pewną miarę Ducha Świętego jako Boskiego usposobienia w nich. Dowodzi tego modlitwa Dawida nie tylko o odnowienie prawego ducha w nim (Psalm 51:12), lecz także błaganie Boga, by nie odrzucał go od Swej łaski ani nie odbierał mu Swego Świętego Ducha (13). Co więcej, w wersecie 14, rozwijając tę prośbę, prosi Boga o przywrócenie mu radości Jego zbawienia, części Boskiego usposobienia, oraz o wsparcie go ochoczym duchem, usposobieniem, co także jest częścią świętego Boskiego usposobienia. Bóg wyraźnie mówi też Starożytnym Godnym, a pośrednio także Młodocianym Godnym, że jeśli będą posłuszni Jego karaniu, wyleje na nich Swego Ducha i objawi im Swą prawdę (Przyp. 1:23). A zatem istota ich ducha poświęcenia i wyraźne wersety potwierdzają, że posiadali lub posiadają oni przynajmniej pewną miarę Ducha Świętego, będącego Boskim usposobieniem w nich jako ludziach, lecz nie jako nowych stworzeniach. Posiadają więc oni nie tylko te trzy rodzaje zalet sprawiedliwości w swym usprawiedliwionym i poświęconym życiu, lecz posiadali lub posiadają też znaczną miarę łask – wyższych i niższych pierwszorzędnych, drugorzędnych i trzeciorzędnych, nawet jeśli ich łaski inne niż wyższe pierwszorzędne nie są w pełni zrównoważone i skrystalizowane w miłości bezinteresownej. Jako ludzie posiadali lub posiadają zatem Ducha Świętego,