Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 552
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
że władza szatana została zniesiona i że panuje władza Chrystusa? W stanie śmierci będą nieprzytomni. Jak będą mogli potem jeszcze wierzyć w nieśmiertelność człowieka, męki dla złych i błogość dla sprawiedliwych w czasie między śmiercią a wzbudzeniem z umarłych? A gdy wszyscy powszechnie doświadczą wypełnienia się Boskich obietnic na czasie, jak będą mogli wątpić w wypełnienie pozostałych obietnic, gdy przyjdzie na nie czas. Niewiara zostanie oczywiście zniszczona i wtedy wszyscy będą wierzyć.
Po takiej pokucie i wierze restytucjoniści otrzymają – w formie pomocy w celu otrzymania przez nich Ducha Świętego w sercu (ponieważ uczenie ich prawdy udzieli im Ducha Świętego w umyśle) – polecenie poświęcenia się, co dla nich oznaczać będzie przyrzeczenie pozostawania martwymi dla grzechu i błędu, a żywymi dla prawdy i sprawiedliwości. Nie zostaną zaproszeni do poświęcenia jako przywileju, tak jak wybrani, lecz otrzymają polecenie poświęcenia się Chrystusowi jako obowiązek. To oznacza, że w przeciwieństwie do wybranych ich poświęcenie będzie poświęceniem do posłuszeństwa w kierunku życia, a nie do posłuszeństwa aż do śmierci. W przeciwieństwie do obecnych, warunki ówczesnych czasów nie będą wymagać ani też nie pozwolą im w najmniejszym stopniu cierpieć dla sprawiedliwości, a cóż dopiero aż na śmierć, jak wymagają tego obecne warunki narzucane wiernym. Gościniec Świątobliwości (Izaj. 35:8) uczyni bowiem poświęcenie i wypełnianie poświęcenia czymś łatwym. Ta droga będzie jednak trudna dla grzeszników, ponieważ będą oni wówczas jedynymi cierpiącymi za swe grzechy. Poświęcenie wymaga obecnie od wiernych śmierci dla człowieczeństwa, dla grzechu i za grzech, natomiast wówczas poświęcenie będzie wymagało jedynie śmierci dla grzechu. Obecne poświęcenie wymaga rozwoju charakteru nowego stworzenia na podobieństwo Chrystusowego, natomiast przyszłe poświęcenie będzie wymagało rozwinięcia doskonałego ludzkiego charakteru. Restytucjoniści w swym poświęceniu zgodzą się zatem umrzeć i pozostać martwymi dla grzechu, a żyć dla sprawiedliwości.