Epifaniczny tom 15 – rozdział 8 – str. 555
Duch Święty: jako Boskie usposobienie w utracjuszach koron, klasach godnych i restytucjonistach
w wyniku czego nie zachowają Ducha Świętego jako nowej woli i nie będą już dłużej otrzymywać go jako nowego serca, nowych uczuć dla dobra. Chociaż klasa ta będzie się reformować zewnętrznie i poddawać zewnętrznym zarządzeniom Królestwa, jednak bardzo poważnie będzie zaniedbywać wewnętrzne praktykowanie prawdy, sprawiedliwości i świętości. Nie będą praktykować uczynków wyrażających najwyższą miłość do Boga i miłość do bliźniego jak do siebie samego. Są oni starcami z Izaj. 65:20, którzy nie wypełnią swych dni dobrem, chociaż przez całe Tysiąclecie będą poznawać postępującą prawdę. Ich postępowanie zagasi oczywiście Ducha Świętego jako nową wolę i nowe serce, nowe uczucia, w wyniku czego pod koniec Tysiąclecia będzie im ich całkowicie brakować, choć ich widoczne posłuszeństwo zewnętrznym zarządzeniom Królestwa udzieli im doskonałych ludzkich zdolności fizycznych, umysłowych, artystycznych, moralnych i religijnych, lecz nie udzieli doskonałości charakteru. Nie otrzymają więc pełni Ducha Świętego. Ta klasa stanowić będzie kozłów z Mat. 25:41-46. Będą mieć bardzo dużo możliwości czynienia dobra najmniejszym braciom Chrystusa – restytucjonistom, tj. zaspokajać ich głód prawdy chlebem żywota, gasić ich pragnienie sprawiedliwości wodą żywota, przyodziewać ich nagość grzechu sprawiedliwością Chrystusa, służyć im w ich chorobach grzechu, proponując im liście drzewa żywota jako lekarstwo dla uleczenia ich chorób grzechu, oraz odwiedzać ich w więzieniu grobu modlitwami o ich powrót i przygotowaniami do opieki nad nimi, gdy już z niego powrócą. Nie wykorzystają jednak takich sposobności czynienia dobra. Innymi słowy, spędzą Tysiąclecie samolubnie, korzystając z jego błogosławieństw, lecz odpowiednio nie odwzajemniając się za nie. Zauważmy bowiem, że Chrystus (Mat. 25:41-46) nie potępia ich za czynienie zła, lecz za zaniechanie czynienia dobra – nie za grzechy popełnione, lecz za grzechy zaniechania. Te dwie klasy (Izaj. 65:20) – dzieci i starcy, którzy nie wypełnią swych dni dobrem – nie rozwiną się dostatecznie w Duchu Świętym i wcześniej czy później stracą tę jego miarę, jaką rozwinęli – umrą wtórą śmiercią.