Epifaniczny tom 15 – rozdział 9 – str. 562
Duch Święty: jego łaski dominujące
Zatem kontrastowanie bojaźliwego usposobienia z duchem mocy, miłości i zdrowego zmysłu nie oznacza oczywiście istoty duchowej, która jest silna, miłująca i mądra, ponieważ słowo duch dotyczy całości tego zdania, a więc ma w nim jedno znaczenie. Zatem przez określenie duch mocy, miłości i zdrowego rozsądku Apostoł ma na myśli silne, miłujące i mądre usposobienie. Według tego wersetu Duch Święty nie jest więc świętą osobą, lecz świętym usposobieniem. Fakty są w zgodzie z tym twierdzeniem. Droga całego prawdziwego Kościoła, od Głowy aż po ostatnich członków Ciała, odważnie sprzeciwiających się gniewowi uciskających pogan i tak zwanych chrześcijańskich rządów i władców, fałszywych religii i kościelnictwa, hierarchów, inkwizytorów i kleryków, arystokratów, szlachty i kapitalistów, w wielu przypadkach pod groźbą męczeńskiej śmierci, a w innych wobec rzeczywistego męczeństwa – dowodzi oczywiście, że wierni otrzymali od Pana odważne, a nie bojaźliwe usposobienie. Cały bieg Kościoła, Głowy i Ciała, dowodzi, że jeśli chodzi o siłę woli, obowiązkową i bezinteresowną dobrą wolę oraz taktowne stosowanie prawdy do osiągania dobrych rezultatów, Bóg udzielił im, od Głowy aż do ostatnich członków, silnego, miłującego i mądrego usposobienia w Duchu Świętym. W darze tym Bóg udzielił im głównych, dominujących łask Ducha Świętego. Dar ten składa się z tych samych czterech łask, które stanowią główne i dominujące przymioty charakteru Boga – mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Określenie zdrowy rozsądek w 2Tym. 1:7 oznacza bowiem mądrość; określenie miłość niewątpliwie oznacza tutaj to, co zwykle nazywamy sprawiedliwością (miłością obowiązkową) oraz miłością (bezinteresowną); natomiast moc jest tutaj oczywiście wyraźnie nazwana po imieniu.
Św. Piotr w swym słynnym przydawaniu podaje nam analizę trzech z tych czterech łask (2Piotra 1:5-7). Łaski będące częściami, elementami mądrości określa słowami wiara i męstwo (w Biblii Gdańskiej to drugie słowo przetłumaczone jest jako cnota, która wcześniej miała znaczenie męstwa, odwagi). Istotą odwagi jest nadzieja na zwycięstwo. Uważamy, że Apostoł używa tutaj słowa męstwo w znaczeniu nadziei, jak słowa nadzieja używa św. Paweł w 1Kor. 13:13.