Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 63
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
Ich wysiłki nie zostały jednak uwieńczone sukcesem; wręcz przeciwnie: sytuacja stawała się coraz gorsza, aż w końcu podłość człowieka wymagała kary potopu, którą wykonał Bóg, sprawiając, że pierścień wody, który otaczał ziemię -„wody, które są nad rozpostarciem”, czyli atmosferą ziemi -opadł na ziemię w światowym potopie.
Jednak nie tylko ludzkość stale podążała drogą w dół. Wielu z aniołów popadło w grzech w wyniku samowolnej próby zatrzymania fali ludzkiej podłości i przywrócenia ludzkości do doskonałości. Chociaż Biblia nie podaje nam szczegółów, to jednak na podstawie faktów, które nam przedstawia, słusznie możemy domyślać się następującego scenariusza: Wydaje się, że szatan, który zapoczątkował grzech wśród ludzi i aniołów, zasugerował aniołom następujące myśli, gdy byli oni nieco zniechęceni swym niepowodzeniem w podnoszeniu upadłego człowieka: „Wasze niepowodzenie jest spowodowane stosowaniem nieodpowiedniego lekarstwa na grzech człowieka. Staje się on coraz gorszym z powodu deprawacji dziedzicznej. Czysta woda potrzebuje czystego źródła. Jeśli oczyścicie źródło, otrzymacie czystą wodę. Rodzaj ludzki jest nieczysty, ponieważ dziedzicznie pochodzi z nieczystego źródła. Macie moc materializowania ludzkich ciał (1Moj. 18:1,2; 19:1; Sędz. 6:11-22; 13:20; Łuk. 1:11-22, 28-38; itp.). Użyjcie tej władzy, bierzcie sobie kobiety za żony i zakładajcie rodziny; waszą bezgrzeszność przekażecie potomstwu, i niebawem, dzięki czystemu dziedziczeniu, grzech zniknie wśród ludzkości”. Twierdzimy, że szatan zasugerował takie myśli, ponieważ: (1) z wyjątkiem szatana inni aniołowie zgrzeszyli dopiero tuż przed potopem i to przy udziale szatana (1Piotra 3:19, 20; 2Piotra 2:4, 5); (2) doprowadził on do grzechu wielu aniołów i (3) aniołowie zgrzeszyli przez zawieranie związków małżeńskich z kobietami i zakładanie rodzin (1Moj. 6:2,4; Judy 6,7), i w ten sposób opuścili swoje mieszkanie – swój poziom życia istot duchowych – i stali się winnymi cudzołóstwa oraz udania się za obcym ciałem, naturą inną od swej własnej. Św. Juda podaje nam, że w tych sprawach