Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 86
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
może zrobić Bóg, co można udowodnić następująco: Ojciec jest życiodawcą. Jezus jako drugi Adam (1Kor. 15:45-49) odrodzi posłusznych z ludzkości do życia i sprawiedliwości (Mat. 19:26,28; Dz.Ap. 3:19-21). Gdy jako drugi Adam udzieli On Swym przodkom życia, stanie się przez to ich Ojcem – Dawcą życia. W ten właśnie sposób stanie się On Ojcem Swych przodków. Jednak fragment ten mówi dalej, że otrzyma On przywilej uczynienia ich książętami na całej ziemi. Kiedy? Gdy stanie się ich Ojcem, tzn. po ich zmartwychwstaniu.
Są także inne wersety, które traktują o Starożytnych Godnych. Przytoczymy kilka z nich: Izaj. 1:26; 32:1; Łuk. 13:28,29; Żyd. 11:39,40. We wszystkich tych miejscach przedstawiona jest klasa Chrystusa jako niebiańska oraz Starożytni Godni jako ziemska faza Królestwa. „Sędziami” z Izaj. 1:26 jest klasa Chrystusa, a „radcami” są Starożytni Godni. U Izaj. 32:1 „królem” jest klasa Chrystusa, a „książętami” są Starożytni Godni. U Łuk. 13:28,29 ci, którzy przychodzą ze wschodu, zachodu, północy i południa to klasa Chrystusa, a „Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy prorocy” reprezentują Starożytnych Godnych. Słowo „nas” z Żyd. 11:40 odnosi się do klasy Chrystusa, natomiast sformułowanie „ci wszyscy” z wersetu 39, o którym mówi Żyd. 11:4-38, dotyczy Starożytnych Godnych. Wyższość klasy Chrystusa nad Starożytnymi Godnymi jest wyraźnie nauczana we wszystkich wersetach z wyjątkiem Łuk. 13:28,29, gdzie nie jest poruszona kwestia rangi. U Mat. 11:11 opisany jest Jan Chrzciciel jako ostatni ze Starożytnych Godnych (Łuk. 16:16; Mat. 11:12,13). Chociaż jest tam przedstawiony jako jeden z największych ze Starożytnych Godnych, niemniej jednak wyraźnie nazwany jest mniejszym – niższym – od najmniejszego z Królów, którzy będą stanowić Królestwo. Jan wyraźnie zwraca uwagę na fakt, że nie należał do Oblubienicy Chrystusa, właściwie oceniając siebie jako przyjaciela Oblubieńca, którego najwyższym przywilejem było usiłowanie