Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 381
Świadectwa Nowego Testamentu
lecz nie uczy o powszechnym wiecznym zbawieniu. Zatem uniwersaliści wprowadzają do tego fragmentu swój uniwersalizm. Różnica między z jednej strony wersetami 15, i 16, a z drugiej wersetami 17-19 jest następująca: wersety 15, i 16 pokazują w sposób kontrastowy ogólny związek między Adamowym grzechem, grzechami i wyrokiem z jednej strony a okupem z drugiej, przy czym okup usuwa te pierwsze, natomiast werset 17 ilustruje moc okupu dla wybranych, wyzwalającą ich od wyroku Adamowego, jak również jego siłę życia w usprawiedliwieniu w celu powołania ich w okresie Wieku Ewangelii, a także jego siłę życia używaną przez wybranych w czasie Wieku Tysiąclecia. Wersety 18, 19 pokazują moc okupu uwalniającą w Tysiącleciu z Adamowego grzechu i wyroku nie wybranych w celu udzielenia im sposobności zdobycia życia. Krótko mówiąc, wersety 17-19 wskazują na wykorzystanie okupu w jego wyzwalającej sile w dwóch różnych czasach zbawienia w celu udzielenia wszystkim sposobności jego uzyskania].
„Albowiem jeśli przez grzech jednego [Adama] śmierć [proces umierania pod wyrokiem] królowała [niczym tyran uciskający rodzaj ludzki] przez jednego [Adama], daleko więcej ci, którzy otrzymują obfitość łaski [wysokiego powołania z przejściem do Boskiej chwały, czego dostępują tylko ci, którzy w Wieku Ewangelii okazują się być kimś więcej niż zwycięzcami] i dar sprawiedliwości [usprawiedliwienia z wiary, które w pełni otrzymali jedynie ci, którzy się poświęcili; widzimy zatem, że zbawienie jest warunkowe] królują [jako królowie w Tysiącleciu] w żywocie [udzielając w Tysiącleciu życia posłusznym z nie wybranej ludzkości] przez tego jednego Jezusa Chrystusa [Jego zasługę okupu, zdejmującą z wybranych Adamowy grzech, grzechy i wyrok, i udzielającą im w tym życiu przypisaną doskonałość, co umożliwia im uczynienie ich powołania i wyboru do Królestwa pewnym, a w Królestwie umożliwi im udzielanie życia. Po raz kolejny mamy tutaj naukę o mocy okupu uwalniającego Kościół od wyroku Adamowego i uznającego go za doskonały, podczas gdy on sam czyni swe powołanie i wybór pewnym do stanowiska, na którym będzie panować i udzielać życia przez okup złożony przez naszego Pana Jezusa].