Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 388
Świadectwa Nowego Testamentu
oczekując [werset 19 mówi, że to świat oczekuje objawienia Chrystusa i Kościoła oraz swego własnego wyzwolenia, o czym traktuje werset 21; nie jest jednak on jedynym, który oczekuje wyzwolenia: według tego wersetu, także wybrani oczekują wyzwolenia, które jest jednak zupełnie inne od tego, na jakie czekają nie wybrani] przysposobienia synowskiego [pełnego uznania za synów], odkupienia [wyzwolenia] ciała naszego [nie ciał, lecz ciała – ciała Chrystusa]”.
Cały ten fragment wyraźnie odróżnia wybranych od nie wybranych, czas i rodzaj ich wyzwolenia, rodzaj ich cierpień oraz ich cele. Pokazuje także, że nie wybrani muszą czekać na wyzwolenie Kościoła, zanim będzie mogło nadejść ich własne, że wybrani wyzwolą nie wybranych i że jednym z powodów, który sprawia, że chwała Kościoła przewyższa jego ziemskie cierpienia, jest jego przyszła służba wyzwalania świata, możliwa dzięki cierpieniu razem z Chrystusem. Dowodzi on zatem, że począwszy od Jordanu, Zielonych Świąt i Cezarei wybrani są obecnie zgromadzani ze wszystkich narodów – Żydów i pogan – co ma przygotować ich do wyzwolenia w Tysiącleciu nie wybranych, kiedy to objawieni będą Synowie Boży. Zauważmy, że we fragmencie tym św. Paweł stwierdza, iż w czasie objawienia Synów Bożych (w Tysiącleciu) wyzwolenie uzyska cała rodzina ludzka.
TYSIĄCLETNIE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DLA IZRAELA CIELESNEGO
W Rzym. 11, szczególnie w wersetach 25-33, apostoł Paweł dowodzi, że w czasie Wieku Ewangelii cielesny Izrael miał pozostawać w stanie częściowego zaślepienia, podczas gdy odbiorcami Boskiej łaski mieli być poganie. Stan ten miał trwać do czasu próbnego zdobycia wystarczającej liczby pogan, by razem z tymi Żydami, którzy okazali się prawdziwymi Izraelitami, mogli oni stanowić pełną liczbę wybranych. Potem – w Wieku Tysiąclecia – cielesny Izrael miał być wybawiony ze swego częściowego zaślepienia i grzechu przez wielkiego Wyzwoliciela (Mesjasza)