Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 32
Siedem zbawionych klas
Jeśli te imiona nie sugerują różnic w naturze, z pewnością wskazują na różnice w randze tych istot. Wynika to już z samego używania i znaczenia tych terminów. Apostoł Paweł pisze (1Kor. 15:41,42): „Inna chwała słońca, a inna chwała księżyca, i inna chwała gwiazd; albowiem gwiazda od gwiazdy różna jest w jasności. Takie też będzie i powstanie umarłych”. Mamy tutaj bezpośredni biblijny dowód, że nie wszyscy zbawieni otrzymają tę samą nagrodę. Tak więc nie powinniśmy dziwić się, że w Piśmie Świętym znajdujemy opis różnych klas wśród zbawionych – odmiennych od siebie, i o różnych nagrodach.
ANALIZA JOELA 2:28,29
I KONTEKSTÓW TYCH WERSETÓW
Nasze studium na temat siedmiu zbawionych klas będzie głównie oparte na tekście, który wymienia sześć z nich. Joela 2:28,29: „A potem wyleję Ducha mego na [dla] wszelkie ciało, a prorokować będą synowie wasi i córki wasze; starcom waszym sny się śnić będą, a młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą. Nawet i na sługi i na służebnice wyleję w one dni Ducha mego”.
Fragment ten pochodzi z dość znamiennego proroctwa Joela. W pierwszym rozdziale swej księgi pod figurą chorób, suszy i głodów prorok opisuje niszczące dzieło wielkiej apostazji, która już za dni apostołów dawała wyraźnie o sobie znać, a w II i III wieku doprowadziła do ukształtowania się hierarchii (gąsienic); później – w IV, V i VI wieku – rozwój ten poszedł w kierunku papiestwa (szarańczy), a począwszy od połowy VI wieku osiągnął swój punkt kulminacyjny w postaci kompletnego systemu wielkiego antychrysta (chrząszcza). Po reformacji osiągnął swój drugi punkt kulminacyjny w postaci mniejszego antychrysta i sekciarstwa systemów fałszywych proroków (czerw) (Joela 1:2-4). Myśl tego rozdziału jest taka, że tak jak w przyrodzie wszelkie owoce są niszczone przez zarazy, podobnie różne etapy apostazji