Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 36
Siedem zbawionych klas
utrzymywali społeczność ze światem (2Tym. 4:10; Jak. 1:8); przyjmowali i szerzyli różne fałszywe doktryny (1Kor. 3:12,15; Mat. 25:3,8); rozwijali systemy sekciarskie (1Kor. 3:3,4; Mat. 7:26,27; 1Tym. 1:19,20); uzurpowali sobie urzędy i prześladowali wiernych braci (Izaj. 66:5); mniej lub bardziej służyli szatanowi (Żyd. 2:14,15), od którego otrzymają zniszczenie swego ciała i uczynków (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:20; Mat. 7:27; 1Kor. 3:15); ostatecznie jednak zachowają życie, tracąc nagrodę wysokiego powołania (1Kor. 3:15; Żyd. 2:15; Judy 22,23; Filip 3:14).
Spotka ich zatem wielkie rozczarowanie, gdy dowiedzą się, że utracili Boską naturę i współdziedzictwo z Chrystusem (Pieśni.Sal. 5:6,7; Mat. 25:11,12,30). Ten fakt, połączony z myślą, że jeśli nie będą pokutować, zostaną zatraceni, doprowadzi ich do oczyszczenia (Obj. 7:14). Potem będą skutecznie służyć (Pieśni.Sal. 5:9-6:1; Obj. 19:6) w niebie, dostępując drugorzędnej chwały duchowej (Psalm 45:15,16; 1Kor. 5:5; Obj. 19:9). Jako część pierworodnych będą oni Lewitami w świątyni Boga i szlachcicami w Jego Królestwie (Żyd. 12:23; Obj. 7:15; Ezech. 44:10-14). Wielu członków tej klasy właśnie teraz, pod koniec wieku, nabiera szczególnej wagi poprzez swoją działalność i znaczenie. Zwykle mówimy o nich jako o „Wielkiej Kompanii”. Więcej szczegółów na temat Wielkiej Kompanii znajduje się w E 4, roz. II. Zauważmy, że zarówno ta, jak i poprzednia klasa są rozwijane w czasie Wieku Ewangelii – „w onych dniach”, kiedy działał Jezus i apostołowie, kiedy powstała wielka apostazja i kiedy (pod koniec) Pan przywróci pierwotne nauki i praktyki chrześcijaństwa.
Przechodzimy obecnie do rozważenia czterech klas, o których traktuje werset 28, opisujący ich tysiącletnie błogosławieństwa i dzieła. Dwie z nich – „starcy wasi” oraz „młodzieńcy wasi” – zostaną rozwinięte przed Tysiącleciem,