Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 45
Siedem zbawionych klas
pod kierownictwem Starożytnych i Młodocianych Godnych, przez głoszenie („prorokować będą synowie wasi”) nawracać będą świat do Królestwa Bożego (Psalm 107:22; Joela 2:28; Rzym. 11:12-15).
W ten sposób ci, którzy w czasie Wieku Ewangelii byli tak bardzo pogardzani, w czasie Tysiąclecia dostąpią wielkiej łaski jako najważniejszy naród na ziemi, ponieważ są „miłymi dla [ze względu na] ojców”. Ich doświadczenia z Wieku Żydowskiego i Ewangelii, połączone z wysiłkami wypełniania prawa Bożego, dodatkowo będą pomagać im w poddaniu się zarządzeniom Królestwa, poprzez które w miarę okazywanego posłuszeństwa będą podnoszeni do doskonałości ludzkiej natury, jaką niegdyś cieszył się ojciec Adam. Wszyscy, którzy w czasie próby Małego Okresu, pod koniec Tysiąclecia, okażą się wierni Panu (Obj. 20:7-9), odziedziczą ziemię, obiecaną Abrahamowi i jego nasieniu przez Boga (1Moj. 13:14-17; Dz.Ap. 7:5). W czasie Tysiąclecia ziemia ta będzie jednak należała do Starożytnych Godnych.
Kolejną grupą klasy pokazanej w „synach” są trwający w usprawiedliwieniu z wiary w Wieku Ewangelii. Są to poganie (i niektórzy Żydzi), którzy w okresie Wieku Ewangelii uznali siebie za grzeszników znajdujących się w stanie nieprzyjaźni z Bogiem. Żałując za swe grzechy i przyjmując Jezusa jako swego Zbawiciela, dostąpili usprawiedliwienia z wiary i pokoju z Bogiem (Rzym. 5:1). Zamiast jednak wykorzystać swoje usprawiedliwienie jako etap wejścia do wyższego stanu (Rzym. 5:2), do biegu o nagrodę wysokiego powołania (Filip. 3:14) lub członkostwa w klasie Młodocianych Godnych – nie zrobili nic. Nie chcieli iść śladami Mistrza (1 Piotra 2:21), całkowicie poświęcając się Bogu (Rzym. 12:1), rezygnując z własnej woli w odniesieniu do samego siebie (Mat. 16:24) oraz świata (Mat. 10:37-39) i przyjmując wolę Boga jako swą własną (Mat. 26:39; Żyd. 10:7).