Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 51
Siedem zbawionych klas
Ich zachowanie na sąd wielkiego dnia dowodzi tego samego (Judy 6; 2Piotra 2:4). Fakt, że święci będą ich sądzić (próbować) zgadza się z tą samą myślą (1Kor. 6:3). Są oni „rzeczami na niebiesiech”, które w następnym wieku mają otrzymać sposobność stania się jednym w Chrystusie (Efez. 1:10; Filip 2:10). Zawiera się to także w fakcie, że ziemski przykład i ziemskie głoszenie Kościoła ma na celu ich oświecenie (Efez. 3:8-10; 1Kor. 4:9). To, że śmierć i zmartwychwstanie Jezusa miały na celu udzielenie Mu kwalifikacji do panowania nad upadłymi aniołami i ludźmi (Rzym. 14:9) oznacza, iż mają oni dostąpić takiej sposobności. A zatem wszystkie te wersety sugerują i uczą, że pokutujący upadli aniołowie otrzymają szansę zademonstrowania pragnienia powrotu do harmonii i społeczności z Bogiem. W Wieku Ewangelii przechodzą oni próbę mającą wykazać, czy pragną tego powrotu. To, czego nauczyli się z nauk i przykładu Jezusa oraz Kościoła, wzbudziło u niektórych z nich nadzieję takiego powrotu. Od nich dowiedzieli się także, że jeśli chcą mieć tę szansę, muszą odstąpić od szatana i jego uczynków. Niektórzy z nich w ten właśnie sposób postępują, niewątpliwie wśród wielkich trudności związanych z opozycją nie pokutujących aniołów.
Pismo Święte zapewnia nas, że w czasie pojawienia się naszego Pana, tzn. w czasie Jego epifanii, ma miejsce krytyczny etap ich próby (2Tym. 4:1). Upadli aniołowie i nowe stworzenia, nigdy nie skazane na śmierć, są bowiem „żywymi”, którzy w czasie Jego przyjścia, tzn. epifanii, są rozdzielani w wyniku procesów sądzenia.
Pod koniec epifanii upadli aniołowie zostaną podzieleni na dwie klasy: (1) pokutujących i (2) nie pokutujących. Ci drudzy zostaną następnie skazani wraz z szatanem na zniszczenie, uwięzieni razem z nim i ostatecznie zgładzeni pod koniec „małego czasu” (Obj. 20:3,9). Pierwsi (pod koniec epifanii) zostaną umieszczeni pod panowaniem Chrystusa i Kościoła w celu