Epifaniczny tom 17 – rozdział 5 – str. 101
Królestwo Boże
(2Tes. 2:17; 3:3; 1Tes. 3:12,13; Jakub 5:8; 2Piotra 1:12). Ich pełny rozwój jako embrionów miał być zakończony doskonaleniem ich charakterów, co realnie upodabniało ich do obrazu Chrystusa (Rzym. 8:29; Łuk. 6:40; Efez. 4:12; Żyd. 13:20,21; 1Piotra 5:10). Miało to przygotować ich jako embriony na narodzenie z Ducha, którego mieli dostąpić przez udział w pierwszym zmartwychwstaniu, przez co ich udziałem miała stać się Boska natura, uzyskanie nieśmiertelności (Jan 3:5-8; Kol. 1:18; Obj. 1:5; 1Kor. 15:20,23; Jakub 1:18; 2Piotra 1:4; 1Kor. 15:50,52-54). Tak więc Pismo Święte podaje siedem etapów, które towarzyszyły tworzeniu klasy Królestwa. Wszyscy, którzy okazali się wierni, przeszli przez tych siedem procesów, poczynając od spłodzenia z Ducha, a skończywszy na narodzeniu z Ducha, stanowiących twórcze akty, poprzez które Bóg realizuje stwarzanie nowego rzędu istot, i to na Boskim poziomie istnienia. To nowe stworzenie składa się z Jezusa i wszystkich członków Jego Ciała.
Środki, jakich Bóg używa do tworzenia nowego stworzenia, to Jego Duch (1 Piotra 1:22; 1 Kor. 6:11), Jego Słowo (1Piotra 1:22-24; 2:2; Jan 17:17) oraz opatrzności (Rzym. 8:28,35-39; Żyd. 12:5-13). Pismo Święte uczy, że każdy członek klasy Królestwa miał mieć swój udział w tym procesie twórczym. Polegało to na (1) poświęceniu się Bogu przez stanie się martwym dla siebie i świata, a żywym dla Boga (Rzym. 12:1; Kol. 3:3), tak by mógł otrzymać spłodzenie; oraz (2) po spłodzeniu, na pozostawaniu w różnych doświadczeniach martwym dla siebie i świata, a żywym dla Boga (Rzym. 12:2; 6:2-11; Kol. 3:1,2; 1Piotra 1:14-16; 2:11; 4:1-3). W przypadku tych, którzy okazali się wierni jako członkowie Jego Ciała, z łaski Bożej prowadziło to do narodzenia z Ducha w pierwszym zmartwychwstaniu. Temat powstawania nowego stworzenia biblijnie jest przedstawiany pod figurą kształtowania się istoty ludzkiej. Zgodnie z tą figurą Bóg jest przedstawiany jako Ojciec,