Epifaniczny tom 17 – rozdział 5 – str. 102
Królestwo Boże
spładzający nowe stworzenie jako Swoje dzieci (Jak. 1:18). Przymierze Sary jest w tej figurze przedstawiane jako ich matka, w której łonie (obietnicach) odbywa się ich spładzanie, ożywianie, rozwijanie, wzmacnianie, równoważenie i doskonalenie jako embrionalnych nowych stworzeń (Rzym. 9:7-9; Gal. 4:22-31). W końcu są oni przedstawiani w tej figurze jako zrodzeni z tej matki w pierwszym zmartwychwstaniu (Kol. 1:18; Obj. 1:5; Jan 3:5-8).
Nasi tłumacze zaciemnili nieco temat spłodzenia i narodzenia z Ducha przez tłumaczenie greckiego słowa gennao – które oznacza spładzać, gdy mowa o mężczyźnie (Mat. 1:2-16), oraz rodzić, gdy mowa o kobiecie (Mat. 1:16; 2:1,4) – angielskim słowem rodzić, podczas gdy powinno być ono tłumaczone angielskim słowem spładzać, gdy mowa o mężczyźnie, np. Jan 1:13; 3:3; 1Piotra 1:23; 1Jana 3:9. Niekiedy właściwie oddają słowo gennao czasownikiem rodzić, gdy mowa o zmartwychwstaniu (Jan 3:5-8). Takie same zaciemnianie tematu z powodu błędnego tłumaczenia ma miejsce w przypadku greckiego słowa prototokos. Ponieważ dwa odniesienia do zmartwychwstania Jezusa (Kol. 1:18; Obj. 1:5) dotyczą tego samego wydarzenia, oczywiste jest, że greckie słowo prototokos zarówno w Obj. 1:5, jak i Kol. 1:18 powinno być oddane jako pierworodny. Amerykański Przekład Poprawiony, Emfatyczny Diaglott oraz inne autorytety w obydwu wersetach oddają je jako pierworodny. Niejasności związane z tymi dwoma greckimi słowami znikną, jeśli będziemy pamiętać, że Boska natura zaczyna się od spłodzenia z Ducha, które następuje w czasie przyjęcia przez Boga poświęcenia danej jednostki, a w przypadku każdej jednostki, która okazała się wierna jako członek Ciała Chrystusowego, kończy się narodzeniem z Ducha w pierwszym – głównym – zmartwychwstaniu.
Ci, którzy dostępują narodzenia z Ducha, stają się istotami duchowymi. Jezus stwierdza to u Jan 3:6: „Co się narodziło z ciała,