Epifaniczny tom 17 – rozdział 6 – str. 141
Czy jest nadzieja dla kogokolwiek z nie zbawionych zmarłych?
Wskazuje on także, iż gdy to zostanie dokonane, Pan powróci i założy Królestwo w tym celu, by pozostali (Webster definiuje słowo pozostali jako oznaczające to, co zostaje po zabraniu pewnej części) ludzie mogli szukać Pana, tzn. zbawienia. Wybrańcy są tą wybraną częścią, a nie wybrani są pozostałymi z ludzi, tymi, którzy pozostali, gdy spośród nich zabrano wybranych. Widzimy zatem, że najpierw, w tym wieku, Bóg zajmuje się wybranymi w celu ich zbawienia, a potem, w wieku przyszłym, zajmie się nie wybranymi w celu ich zbawienia.
W Rzym. 9; 10; 11 św. Paweł dowodzi, iż z powodu niewiary Izrael jako naród nie zdobył miejsca wśród wybranych i że Bóg gromadzi klasę wiary zarówno spośród żydów, jak i pogan, czyniąc ich wybrańcami. W rozdziale 11 przedstawia pełen miłości Boski plan w tej sprawie. Szczególnie w wersetach 25-33 dowodzi, że Bóg pozwolił Izraelowi potknąć się i błądzić w niewierze, podczas gdy Sam gromadzi w Wieku Ewangelii wybranych ze wszystkich narodów, by użyć ich po Wieku Ewangelii, tj. w czasie Tysiąclecia, dla okazania miłosierdzia klasie niewiary. Werset 25 wskazuje, że muszą pozostać w swym zaślepieniu, aż pełna liczba wybrańców spośród pogan, „zupełność pogan”, osiągnie kres swej próby. Wersety 26, 27 dowodzą, że wówczas Bóg uleczy ich z zaślepienia, przebaczy im i zawrze z nimi Nowe Przymierze. Wersety 28, 29 dowodzą, że Bóg pozwolił Izraelowi będącemu w niewierze popaść w nieprzyjaźń z Sobą i Swym wybranym ludem, by dokonać wyboru Wieku Ewangelii; jednak z powodu ich związku z obietnicami udzielonymi ojcom – Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi – Bóg nadal ich miłuje i nie zmieni Swego zamiaru błogosławienia i uczynienia ich błogosławieństwem w Tysiącleciu.
Wersety 30, 31 pokazują, że chociaż Izrael wskutek niewiary nie miał w Wieku Ewangelii takiego przywileju,