Epifaniczny tom 17 – rozdział 7 – str. 193
Dzień Sądu
gdy upadli w tej próbie, zostali skazani na śmieć, nie wieczne męki, z którego to powodu śmierć przechodzi na nas dziedzicznie (1Moj. 2:17; 3:19; Rzym. 5:12, 15-19; 1Kor. 15:21,22). Także w czasach Starego Testamentu Bóg dał Dzień Sądu wybrańcom Starego Testamentu – Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi itp., próbując ich wiarę i posłuszeństwo. Wiele wersetów zacytowanych w poprzednich częściach tego rozdziału to potwierdza, szczególnie takie miejsca jak Psalm 19:9-11; 25:8,9; 26:1-3; Jer. 11:20. W tym Dniu Sądu ludzie ci byli pouczeni, próbowani, chłostani w celu poprawy, a ostatecznie wydano na nich wyrok, a wierni za swą wiarę i posłuszeństwo otrzymali dobre świadectwo (Żyd. 11:4,5,16,39). Co więcej, po przyjściu naszego Pana odbywa się Dzień Sądu w odniesieniu do wybrańców Wieku Ewangelii (2Tes. 1:4,5). W tym Dniu Sądu, tak jak we wszystkich innych, występują cztery procesy – pouczenie, próba, karanie i wyrok. Przed ostatecznym końcem Wieku Ewangelii rozstrzygnięty zostanie każdy indywidualny przypadek wszystkich tych, którzy w tym okresie znaleźli się na próbie. Wówczas wierni Starego Testamentu i wierni Wieku Ewangelii, po odpowiednim przejściu próby zostaną użyci przez Boga jako drugorzędni sędziowie pod zwierzchnictwem Chrystusa do prowadzenia procesu sądu wobec świata (1Kor. 6:2; Izaj. 32:1). Te trzy Dni Sądu – pierwszy z nieszczęśliwym skutkiem dla Adama, a przez dziedziczność i dla całej ludzkości, drugi i trzeci pomyślny dla wiernych z klas wybranych i katastrofalny dla niewiernych z tych klas – bardzo pomogą nam w odpowiednim zrozumieniu istoty i celu Dnia Sądu świata (Dz.Ap. 17:31; Psalm 72:1-4).
POTRZEBA DNIA SĄDU
Ktoś może jednak zapytać: po co światu kolejny Dzień Sądu, skoro upadł on podczas swojego pierwszego Dnia Sądu, który przechodził, będąc w biodrach Adama w raju?