Epifaniczny tom 17 – rozdział 9 – str. 238
Etapy powrotu naszego Pana
w którym to czasie następuje epiphaneia, apokalupsis – manifestacja, objawienie się naszego Pana jako obecnego w drugim adwencie – objawia się On światu jako niszczący królestwo szatana i zakładający Królestwo Boże, a Wielkiej Kompanii jako oczyszczający i wyzwalający ją (Mal. 3:2,3; Mat. 7:26,27; 1Kor. 3:12-15; Obj. 7:14); rozwija On także Młodocianych Godnych jako klasę do ich miejsca w Królestwie.
Spolszczonej formy paruzja używamy na oznaczenie tego pierwszego cichego etapu drugiego adwentu naszego Pana (w którym odbywa się żęcie żniwa Wieku Ewangelii), szczególnie w kontraście z epifanią (epiphaneia), inaczej apokalipsą (apokalupsis) – czasem ucisku – oraz następującym po nim okresem Królestwa (basileia). Jak jednak zauważymy, Pismo Święte niekiedy używa greckiego słowa parousia w drugim i szerszym znaczeniu, obejmującym nie tylko czas żęcia, lecz także czas ucisku (epiphaneia, apokalupsis), jak również w trzecim i jeszcze szerszym znaczeniu, obejmującym nie tylko czas żęcia i ucisku, lecz także okres Królestwa (basileia). Przestudiowanie wszystkich wersetów używających greckiego słowa parousia w odniesieniu do drugiego adwentu naszego Pana dowiedzie, iż słowo to jest używane w tych trzech znaczeniach. Zbadamy teraz te fragmenty, cytując je z przekładu A.R.V. oraz zastępując słowa „przyjście, przychodzenie” poprawnym tłumaczeniem jako „obecność”, tak jak podane jest na marginesie.
PAROUSIA JAKO OKRES ŻĘCIA
Dowiedziemy najpierw, że słowo parousia jest używane w pewnych wersetach ze szczególnym odniesieniem do okresu, w czasie którego następuje żęcie żniwa Wieku Ewangelii i w czasie którego świat jest nieświadomy drugiej obecności Jezusa.
Mat. 24:3: „Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak twojej obecności i dokonania wieku?” Uczniowie zapytali o znak Jego parousia właśnie z powodu cichego charakteru