Epifaniczny tom 17 – rozdział 9 – str. 242
Etapy powrotu naszego Pana
(2) opuszczenie w typie Sodomy przez Lota, a w antytypie opuszczenie Babilonu przez część Wielkiej Kompanii pokazanej w Locie; (3) w typie deszcz ognia i siarki, a w antytypie działanie niszczących narzędzi czasu ucisku; (4) w typie zniszczenie Sodomy i jej mieszkańców, a w antytypie zniszczenie Babilonu i jego stronniczych zwolenników. Zauważamy, że werset 30 dowodzi także, że jak w tym konkretnym dniu Sodomici nadal załatwiali swe codzienne sprawy, aż zaskoczyło ich zniszczenie, tak i Babilończycy nadal zajmują się codziennymi sprawami życia, aż w dniu epiphaneia, apokalupsis („w dzień, w którym się Syn człowieczy objawi”) dosięgnie ich zniszczenie. Zgodne jest wypełnienie się tego, ponieważ Babilończycy zajmowali się swymi codziennymi zajęciami nie tylko do końca dnia paruzji (1874-1914), lecz trwają przy nich w okresie epiphaneia, apokalupsis, aż każdego z nich dosięgnie zniszczenie. Wierzymy, że porównania zawarte w każdym z wersetów wymienionych w poprzednim i w tym akapicie, a także porównania i kontrasty między nimi, teraz stają się jasne.
2Tes. 2:1: „A prosimy was, bracia, przez przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie do niego”. Tutaj najwyraźniej chodzi o początkową fazę drugiej obecności naszego Pana: (1) ponieważ Tesaloniczanie zostali zwiedzeni, by wierzyć, że Pan już powrócił; oraz (2) ponieważ św. Paweł przechodzi następnie do udowodnienia, że drugi adwent jeszcze nie nastąpił, co czyni przez wykazanie, iż nie wypełnił się jeszcze poprzedzający go znak – powstanie, panowanie, objawienie i zniszczenie antychrysta. Gdyby św. Paweł i Tesaloniczanie wierzyli, że drugi adwent Jezusa miał być widzialny, ci drudzy, nie widząc Go, nie uwierzyliby w błąd, że Jego powrót już nastąpił, a św. Paweł odwołałby się do ich zmysłu wzroku w celu obalenia tego błędu. Gdyby miał zastosowanie dowód związany z widzeniem, metoda św. Pawła obalająca ich pogląd byłaby bardzo niejasna, ponieważ szybki