Epifaniczny tom 17 – rozdział 9 – str. 251
Etapy powrotu naszego Pana
Tutaj mowa jest o jasnym świeceniu ciał niebieskich, które nie były widoczne.
(3) „Albowiem okazała się łaska Boża, zbawienna wszystkim ludziom, UCZĄCA nas, abyśmy wyrzekając się niepobożności i świeckich pożądliwości, trzeźwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie” (Tyt. 2:11,12). Tutaj myśl wydaje się być taka, że poselstwo Ewangelii, która jest wyrazem Bożej łaski, zostało wyraźnie objawione jako zbawienne dla całej ludzkości, a będąc takim jasnym światłem, uczy zwłaszcza lud Boży, by żył pobożnie.
(4) „Ale gdy się okazała dobrotliwość i miłość ku ludziom zbawiciela naszego Boga” (Tyt. 3:4). Tutaj dowiadujemy się, że dzięki Ewangelii dobrotliwość i miłość Boga wobec człowieka jasno przed nami świeci.
Z tych wszystkich czterech powyższych tekstów oczywiste jest, że podana wyżej definicja epiphaino jest prawidłowa: oznacza ono jasno świecić, wyraźnie objawiać.
WYSTĘPOWANIE RZECZOWNIKA EPIPHANEIA
Dokładne i pełne czci przestudiowanie sześciu wersetów, w których znajdujemy słowo epiphaneia, odkryje fakt, że Nowy Testament używa go na dwa różne sposoby: (1) jako aktu objawiania osób, zasad i rzeczy, poprzednio niejasnych lub ukrytych, przy pomocy prawdy świecącej szczególnym blaskiem; oraz (2) jako okresu drugiego pobytu naszego Pana na ziemi, w którym prawda będzie świecić szczególnym blaskiem, objawiając osoby, zasady i rzeczy, poprzednio niejasne lub ukryte (1 Kor. 4:5). Dla jasności, najpierw z krótkimi komentarzami prezentujemy cztery wersety, w których odpowiedniki słowa epiphaneia (w przytoczonych fragmentach wyróżnione kursywą) użyte są w znaczeniu „aktu objawiania osób, zasad i rzeczy, poprzednio niejasnych lub ukrytych, przy pomocy prawdy świecącej ze szczególnym blaskiem”:
EPIPHANEIA JAKO CZYNNOŚĆ
(1) „Który [Bóg] nas zbawił i powołał powołaniem świętym (…) według postanowienia swego i łaski, która nam jest dana w Chrystusie Jezusie przed czasy wiecznymi,