Epifaniczny tom 3 – wstęp i przedmowa – str. III
RZEDMOWA WYDAWCY
Niniejsza książka, pod tytułem „Eliasz i Elizeusz”, dotyczy dwóch proroków Starego Testamentu o cechach powszechnie znanych z Biblii, prowadzących do typicznych i antytypicznych biblijnych tematów i wydarzeń, noszących ich imiona. Traktuje ona o wielu antytypicznych wydarzeniach Wieku Ewangelii, jego Żniwa, Paruzji i Epifanii drugiego adwentu naszego Pana. Siedem rozdziałów omawia dzieło zarówno Eliasza, jak i Elizeusza jako jednostek oraz w zespole, łącznie z potwierdzeniami Boskiego planu w symbolach i wymiarach Wielkiej Piramidy, wielkiego świadka Boga.
Jako wydawca tłumaczenia tego dzieła, z radością uczestniczę w przedstawieniu tego opracowania braciom posługującym się językiem polskim. Oby okazało się ono dla nich jak najbardziej korzystnym źródłem wielu duchowych błogosławieństw. Z wielką przyjemnością przedstawiamy to dzieło Paula S. L. Johnsona. Oby dla wszystkich okazało się ono cudowną manifestacją Boskiej opatrzności, ku chwale Boga.
Wasz Brat w Panu, Ralph M. Herzig
Chester Springs, PA., U.S.A. Lipiec, 2012.
PRZEDMOWA AUTORA
Niniejsza książka to głównie studium typów. Kilka następnych tomów częściowo lub w całości będzie mieć ten sam charakter. Budzi to pytanie: kiedy możemy być pewni, że coś jest typem? Odpowiadamy: Według naszego Pastora jest przynajmniej siedem sposobów rozpoznania tego faktu. Pierwszy z nich to bezpośrednie stwierdzenie Biblii, że dana rzecz jest typem, takie jak uwagi na temat Sary, Hagar, Izaaka i Ismaela (Gal. 4:21-31); na temat różnych transakcji wspomnianych w 1Kor. 10:111, według w. 6 i 11; na temat dania Przymierza Zakonu (Żyd. 9:14-23, według w. 23); na temat bohaterów wiary z Żyd. 11 jako obłoku świadków (cienia świadków) z 12:1 itd. Drugi sposób to każdorazowe odniesienie się Biblii do pewnych swych ksiąg jako typicznych, z czego powinniśmy wnosić, że wszystko, co jest zapisane w tych księgach, jest typiczne. I tak, porównanie Żyd. 10:1 i Gal. 4:21 dowodzi, że pierwszych pięć ksiąg Biblii, Pięcioksiąg, to księgi typiczne. W hebrajskim Bóg nazwał Pięcioksiąg, pierwszą część Starego Testamentu, Prawem (Torą). Zatem wszystko w Prawie, Pięcioksięgu, jest typiczne. Nazwa Pierwsi Prorocy, jaką Bóg w hebrajskim Starym Testamencie nadaje Księgom Jozuego, Sędziów, Rut, 1 i 2 Samuelowej oraz 1 i 2 Królewskiej, a także słowa Piotra (Dz. 3:24), w których odnosi się on do drugiej części hebrajskiej Biblii jako Proroków – przy czym Pierwsi Prorocy to siedem wspomnianych wyżej ksiąg, a Późniejsi Prorocy to Prorocy więksi i mniejsi – dowodzą, że tych siedem historycznych ksiąg jest proroctwem, którym mogą być tylko jako typy. Trzeci sposób to bezpośrednie porównanie, a także często praktykowany bezpośredni kontrast między rzeczami należącymi do dwóch różnych dyspensacji, np. między Izaakiem a nami, Ismaelem a cielesnym Izraelem (Gal. 4:28-31), między Perazym i Gibeon z jednej strony a bitwami prawdy w czasie Żniw z drugiej. Przykład kontrastu jako typu i antytypu można znaleźć między Żyd. 12:18-21 a w. 25-29. Czwarty sposób to wszelkie prorocze aluzje do wydarzeń, osób i miejsc z przeszłości (Psalm 83:7-12; zauważ także porównania w w. 10-12; Obj. 2:20-23; 17:5; 21:2). Piąty sposób to wszelkie doktrynalne lub etyczne aluzje do instytucji itp. poza bezpośrednimi stwierdzeniami: obrzezanie (Kol. 2:11,12); baranek paschalny (1 Kor. 5:7,8); miasto ucieczki (Żyd. 6:18); prorocy, szczególnie Job (Jak. 5:10,11) itd. Szósty sposób to każdorazowe łączenie osób,