Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 28
Eliasz – typ i antytyp
mieczem ducha „zabili” antytypicznych proroków Baala (w. 40). Początek antytypu tego wersetu rozpoczyna się od reformacji i trwa przez 100 lat.
(25) (Bardzo ograniczony) nakład Biblii w latach 1517-1619 był „szumem [zapowiedzią] ulewnego deszczu”. Antytypiczny Eliasz odwołał się do Biblii (tak trudno dostępnej) jako gwarancji, że władza świecka (Achab) będzie mogła przyswoić sobie (jeść i pić) od uzurpacyjnego papiestwa swe własne odpowiednie władze, tak jak są one opisane w Biblii (w. 41). Jak powszechnie potwierdza to historia Europy, władcy świeccy wprowadzili tę zasadę w czyn krótko po nastaniu reformacji. Chociaż rozpoczęło się to niemal równocześnie z reformacją, bardzo rozwinęło się w wyniku wojny trzydziestoletniej z lat 1618-1648. Udanie się przez Eliasza na szczyt góry Karmel przedstawia spodziewanie się przez klasę Eliasza największych owoców z rozpowszechniania Biblii, a ich żarliwe modlitwy o te owoce pokazane są w ostatniej części wersetu 42. Początki antytypów tego wersetu, łącznie z pierwszą częścią modlitwy antytypicznego Eliasza, prowadzą nas z powrotem do początku reformacji.
(26) Jak wiemy, ta reformacja była „reformacją przez sekty”. Z tego powodu antytypicznemu Eliaszowi służyli sekciarze, reprezentowani przez sługę Eliasza. W sumie było siedem reformacji przez sekty, od około 1525 do 1799, czego typem jest siedmiokrotne wychodzenie sługi Eliasza, by zobaczyć, czy widać zapowiedź deszczu (w. 43, 44). Były to następujące reformacje: (1) luterańska, (2) prezbiteriańska, (3) baptystyczna, (4) unitariańska, (5) episkopalna, (6) kongregacjonalna oraz (7) metodystyczna. Pięć z nich rozpoczęło się między rokiem 1525 a 1560; dlatego antytyp tych wersetów rozpoczyna się niemal z początkiem reformacji. Ruch kwakrów jest pominięty z powodu lekceważenia przez niego Biblii.
(27) Wersety 43-46 pomagają nam zlokalizować czas deszczu, pokazując wydarzenia, które go poprzedziły i wystąpiły