Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 35
Eliasz – typ i antytyp
zaczął podawać braciom zrozumienie wielkiego ucisku i zbliżającego się Królestwa (w. 11, 12). Około roku 1846, gdy Pan zaczął zlecać im nauczanie i upoważnianie (namaszczanie) Elizeusza, zaczęli oni wychodzić ze swego rozczarowania. W tym roku rozpoczęło się namaszczanie antytypicznego Elizeusza. W antytypie chronologiczna kolejność trzech poleceń (w. 15, 16) wydaje się być zmieniona, ponieważ – jak wykażemy – namaszczenie antytypicznego Elizeusza rozpoczęło się przed rokiem 1874 (2Król. 2:1), podczas gdy namaszczanie pozostałych zostało zakończone do roku 1932, a antytypiczny Eliasz otrzymał polecenie, by to uczynić po roku 1874. Pozostałą część rozdziału wyjaśnimy gdzie indziej, z wyjątkiem 12 par wołów w jarzmie [w B.W. zaprzęgów – przypis tł.], które naszym zdaniem przedstawiają człowieczeństwo antytypicznego Elizeusza w 12 pokoleniach nominalnego Izraela duchowego (4Moj. 17:2 ,3), w których znajdowali się niektórzy antytypiczni Lewici. Antytypiczny Elizeusz ofiarował człowieczeństwo Lewitów, by iść za antytypicznym Eliaszem (w. 21; [polskie przekłady błędnie oddają początek tego wersetu jako „wrócił do niego”, a powinno być „wrócił od niego” – przypis tł.)). Było to jego własne człowieczeństwo, a różnica w sposobie mówienia wynika z użycia różnych typów.
(32) Pożyteczne będzie rozważenie tutaj faktów związanych z namaszczaniem antytypicznego Elizeusza przez antytypicznego Eliasza. Pierwszym z tych faktów jest powiadomienie antytypicznego Eliasza przez Boga, że ma namaścić antytypicznego Elizeusza, by został prorokiem zamiast niego, tj. by przygotował go na rzecznika Boga do świata, gdy nadejdzie czas zakończenia tej funkcji przez antytypicznego Eliasza. Antytypiczny Eliasz udzielił tego namaszczenia antytypicznemu Elizeuszowi przez połączenie go ze sobą w urzędowych władzach swego dzieła, co jest pokazane w symbolu rzucenia przez Eliasza swego płaszcza na Elizeusza. W następujący opatrznościowy sposób Pan pokazał br. Millerowi, jako ówczesnemu