Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 51
Eliasz – typ i antytyp
Aaronie wyznającym grzechy chrześcijaństwa nad kozłem Azazela oraz w sądach z Psalm 149:5-9.
(45) Zganienie za poważny grzech nie podobało się pysze Achazjasza; zatem nagana ta nie podobała się też antytypicznemu Achazjaszowi. Typiczny Achazjasz trzykrotnie usiłował ujarzmić Eliasza (w. 9, 11, 13). Te trzy próby pochwycenia Eliasza przedstawiają trzy różne wysiłki wojujących mocarstw, by usprawiedliwić swe postępowanie i taką próbą usprawiedliwienia pochwycić antytypicznego Eliasza w znaczeniu powstrzymania go od krytyki i osądzania wojujących mocarstw, poprzez rzekome odparcie przez nich jego oskarżeń. Pierwszym argumentem przedstawianym na usprawiedliwienie wojennej drogi niektórych europejskich krajów, np. Rosji, Serbii, Niemiec i Austrii, było Boskie prawo królów, które ich zdaniem było lekceważone przez ich przeciwników. W ten sposób usprawiedliwiały swój udział w wojnie. Pierwszy dowódca pięćdziesięciu (w. 9) reprezentuje przywódców wśród tych, którzy wysuwali to twierdzenie, a jego pięćdziesięciu – tych, którzy popierali ich w twierdzeniu o Boskim prawie królów. Pierwszy dowódca i jego pięćdziesięciu zastali Eliasza siedzącego na szczycie góry. Góra ta przedstawia Królestwo, a Eliasz siedzący na jej szczycie – fakt, że w tym czasie, począwszy od początku jesieni roku 1914, cała ostateczna klasa Eliasza znajdowała się w embrionalnym Królestwie, tj. został spłodzony z ducha ostatni z tych, który miał okazać się wierny, a więc od tej pory nikt nie miał być zapraszany do wysokiego powołania. Wszystkie embrionalne nowe stworzenia, które zwyciężą, powinny być bowiem uważane przez nas jako już znajdujące się w najwyższej, niebiańskiej części Królestwa (siedzące na szczycie góry; Obj. 14:1). Do października roku 1914 niemal wszyscy z nas rozumieli oczywiście, że ostatni z wiernych został spłodzony z Ducha, a nieco później zrozumieliśmy, że praca Żniwa, jaka wciąż pozostawała do wykonania, miała charakter pokłosia.