Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 8
Eliasz – typ i antytyp
na świecie, prowadzonych przez wiernych. Typ Eliasza dostarcza nam również pewnych danych chronologicznych, umożliwiających umiejscowienie różnych wydarzeń antytypu. Te dane chronologiczne, obok tego klucza, są najważniejszymi elementami umożliwiającymi nam zrozumienie tego typu. Pozwolą nam one na zbadanie poglądów brata Olsona i J.F. Rutherforda na temat różnych zarysów Eliasza w antytypie. 1Król. 17:1-4, odnosząca się do wydarzeń przed rokiem 539, kiedy to antytypiczny Eliasz uciekł na pustynię, daje nam pierwszą chronologiczną wskazówkę. 1Król. 18:1 podaje nam drugą chronologiczną wskazówkę, co czyni poprzez wyrażenie „w trzecim roku” (jego doświadczenia na pustyni). Zatem wydarzenia z 1Król. 17:1-24 wypełniły się przed 1259 r. n.e., który rozpoczął trzeci antytypiczny rok pustynnego doświadczenia antytypicznego Eliasza. Dwa symboliczne lata długości 360 literalnych lat dają bowiem w sumie 720 literalnych lat, a 539 r. n.e. plus 720 lat doprowadza nas do 1259 r. n.e. Kolejnym chronologicznym zarysem jest czas suszy – 3,5 roku (Jak. 5:17). Doprowadza to nas do 1799 r. n.e., po którym w przeciągu kilku lat antytypiczny deszcz przerwał suszę. Dwa obudzenia (1Król. 19:5-7) wyznaczają rok 1829 oraz 1874, natomiast podróż długości 40 dni kończy się w roku 1914. Te chronologiczne zarysy bardzo pomogą w zrozumieniu antytypu.
(2) Nasze dane chronologiczne pokazują, że wszystkie antytypy z 1Król. 17:1-24 poprzedzają rok 1259, podczas gdy według br. Olsona scena z martwym dzieckiem jest antytypem wydarzeń reformacji między rokiem 1517 i 1799, przy czym jego obudzenie odpowiada wznowieniu zagranicznej pracy misyjnej wobec pogan, począwszy od roku 1792. Stwierdza on, że antytyp przemówienia Eliasza do Achaba miał miejsce od roku 325 do 539. My rozumiemy, że nastąpiło to w latach od 33 do 539, w następujący sposób: Rozpoczęło się od naszego Pana, Głowy klasy Eliasza, który złożył dobre wyznanie przed Piłatem, przedstawicielem antytypicznego Achaba (1Tym. 6:13; Jana 18:37), twierdząc, że On i ci należący do Niego są wyłącznym (nie będzie rosy ani deszczu, chyba tylko na moje słowo)