Epifaniczny tom 3 – rozdział 2 – str. 144
Ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza
bowiem bezbożność Heroda w związku z Herodiadą, tak Eliasz ganił bezbożność Jehorama z powodu jego związku z córką Achaba, która była na wpół poganką, całkowicie bałwochwalczą, i która wprowadziła do Judy kult Baala oraz wiele innych form zła. Częściowo jest to typem nagany, jakiej prawdziwy Kościół udzieli władzy świeckiej za antytypiczny niewłaściwy związek. Nagana ta bardziej szczegółowo jest pokazana w okolicznościach związanych z naganą ze strony Jana, który jak wiemy jest typicznym rozwinięciem typu Eliasza. Typ ten potwierdza, że prawdziwy Kościół ma jeszcze do wykonania [po roku 1918] pewną pracę publiczną. Dowodzi on także, że antytyp doświadczenia Jana Chrzciciela musi mieć miejsce po rozdzieleniu antytypicznego Eliasza i Elizeusza [po roku 1918 faktem stały się zarówno List Eliasza, jak i Strofowanie przez Jana]. List Eliasza podany jest zatem w Piśmie Świętym jako pewny dowód faktu, że między rozdzieleniem antytypicznego Eliasza i Elizeusza oraz doświadczeniem tego pierwszego, związanym z trąbą powietrzną, występuje odstęp czasu, w którym mają miejsce czynności reprezentowane przez Elizeusza w 2 Królewskiej.
(97) Przed zakończeniem dyskusji na temat tego listu pragniemy podać kilka wyjaśnień chronologicznych, które zharmonizują chronologię, pozostawioną przez F.H. McGee w niezharmonizowanym stanie. Występują trudności w połączeniu chronologii królów Judy i Izraela począwszy od panowania Achaba aż do końca panowania Jehorama, królów Izraela. Kluczem do tej trudności są następujące fakty: Przygotowując się do wojny z królem Syrii, Achab wziął swego syna Achazjasza jako współregenta, natomiast Jehoszafat wziął za współregenta swego syna Jehorama. W chwili śmierci Achaba Achazjasz wziął za współregenta swego brata Jehorama, syna Achaba, natomiast na rok przed śmiercią Jehoram, syn Jehoszafata, króla Judy, wziął za współregenta swego syna Achazjasza. Jeśli będziemy pamiętali o tych faktach, z chronologii tych