Epifaniczny tom 3 – rozdział 4 – str. 199
Eliasz i Jehoram
Chociaż jego najbardziej krańcowe strategie nie zostały zrealizowane, nie ulega wątpliwości, że Ameryka została przez niego bardzo wciągnięta (a od jego drugiej administracji nadal jest wciągana) w sprawy Europy i – co mówimy z przykrością – mniej lub bardziej w ducha Europy.
(5) Powyżej przytoczyliśmy w krótkości ogólne tło typu i antytypu niektórych królów Izraela i Judy. Pragniemy obecnie przejść do typicznych szczegółów, przedstawionych w 2Kron. 21:1-20, i przyjrzeć się ich antytypom.
(6) W pierwszym wersecie przedstawiona jest śmierć Jehoszafata. Jego śmierć nie przedstawia myśli, że przestały istnieć równość przed prawem i wolność zgodna z prawem, doktryna Monroe i życzliwa interwencja w sprawy Europy. Oznacza to raczej, że rzeczy te przestały być dominujące w polityce Ameryki. Objęcie tronu przez Jehorama (w. 1) reprezentuje reakcyjną Amerykę samolubnie i niemądrze wtrącającą się w sprawy Europy i w złagodzonej formie naśladującą europejską politykę, aż w końcu stała się ona dominującą strategią Ameryki wobec Europy. Dawid (w. 1) także i tutaj reprezentuje klasę Chrystusa, a miasto Dawida to Kościół jako rząd religijny. Pogrzeby i pochówki mają na celu oddanie czci zmarłym. Pogrzebanie Jehoszafata w mieście Dawida przedstawia zatem fakt, że choć polityka Jehoszafata przestała być dominującą polityką Ameryki, została ona uczczona przez prawdziwy Kościół jako oznaczająca politykę, którą – ogólnie mówiąc – embrionalny Kościół może zaakceptować dla prowadzenia ludzkich spraw pod przekleństwem. To, że Jehoszafat zasnął i został pogrzebany z ojcami (w. 1) jest typem faktu, że taka polityka jest uznawana przez tych, których przykładem jest antytypiczny Asa itp.
(7) Werset 2 wymienia sześciu braci Jehorama, synów Jehoszafata. Jak można zauważyć, dwóch z nich nosiło to samo imię – Azariasz. Przypominamy sobie również, że Maria, matka naszego Pana, miała siostrę o imieniu Maria (Jan 19:25).