Epifaniczny tom 3 – rozdział 4 – str. 234
Eliasz i Jehoram
postaci reprezentowanej przez Hoovera, w kampanii z roku 1932), jaka kiedykolwiek spotkała dużą partię w historii Ameryki. Zniszczyli oni mienie reakcjonizmu (twoje mienie) [prestiż, wpływy, zyski, uznanie, przyjaźnie, szczególną narodową łaskę Boga], w wyniku czego reakcjonizm jest obecnie w Ameryce bardzo zubożały. Co więcej, z powodu takiego przeciwstawiania się oraz uciążliwości związanych z kryzysem doszło do jego śmierci. Nastąpiło to w wyniku wewnętrznych kłopotów (dosłownie: przez liczne dolegliwości z powodu choroby jelit; zob. także w. 18,19). Republikanie, którzy byli szczególnymi reakcjonistami, zachorowali na wewnętrzne tarcia, które uczyniły ich jako partię wewnętrznie (jelita) chorymi. Republikańscy postępowcy wśród nich wywoływali wszelkiego rodzaju choroby, które wielu z nich wyprowadziły z niej do innych partii. Niektórzy z nich, jak senatorowie Norris, La Follette itp., w kampanii z roku 1932 prowadzili otwartą akcję przeciwko Hooverowi, a za Rooseveltem. Pan Borah i inni dąsali się, unikając kontaktu z ludźmi. W ten sposób reakcjonizm został wewnętrznie rozdarty licznymi tarciami i wielką stratą zwolenników, przez co został śmiertelnie uderzony w jego ruchach, teoriach, praktykach, celach i organizacjach, a następnie rozpadł się zupełnie (wypadły wnętrzności) w wielkiej klęsce zgotowanej mu w kampanii z roku 1932, co skończyło się klęską Hoovera, największą przegraną, jaka dotychczas spotkała kandydata głównej partii na prezydenta. Wraz z rządami Hoovera reakcjonizm, który był pierwszoplanową polityką Ameryki od roku 1918 do roku 1933, umarł jako taki (w. 19). A umarł niemiłowany, nieopłakiwany i nieżałowany przez większość Amerykanów (ludzie nie zapalili na jego cześć ogniska … gdy odszedł, nikt go nie żałował – w. 19,20). Ma on być pamiętany jako była polityka panująca w Ameryce, lecz okryta niesławą jako taka (pogrzebano go … lecz nie w grobach królewskich). Powyższy dodatek dowodzi, że nasze przewidywania z roku 1923 (z Listu