Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 331
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
W.E. Van Amburgh, A.H. MacMillan, Clayton Woodworth, W.F. Hudgings, R.J. Martin, G.E. Driscoll (specjalista od reklamy przy br. Russellu) itp. Król Syrii (Benhadad II był typicznym królem Syrii wspomnianym w 2Król. 5) reprezentuje radykalizm jako taki, panujący w Towarzystwie. W oczach radykalizmu w Towarzystwie wyżej wspomniani przywódcy byli wielcy i bardzo poważani (w. 1), ponieważ w polemice obalali wodzów w państwie, kościele, kapitale i arystokracji, i w ten sposób przynosili wyzwolenie dla radykalizmu w Towarzystwie. Choć byli zdolni i odnosili zwycięstwa jako polemiści, byli symbolicznie trędowaci (w. 1), skażeni nieczystością Wielkiej Kompanii – nieczystością, która nie tylko czyniła ich nieprzyjemnymi dla kapłaństwa, a nawet dla konserwatystów w Towarzystwie, lecz również dla przywódców w państwie, kościele, kapitale i arystokracji. Radykałowie Towarzystwa (Syryjczycy; w. 2) w grupach dokonywali różnych wypadów na konserwatystów Towarzystwa (Izraela) i zdobyli niektórych z nich (małą dziewczynkę) jako członków swego stronnictwa, związanego (żona Naamana) z radykalnymi polemistami wśród przywódców. Nieczystość Wielkiej Kompanii, czyniąca antytypicznego Naamana odrażającym dla świeckich konserwatystów – tych w państwie, kościele, kapitale i arystokracji – była poważną przeszkodą dla jego użyteczności w służbie wśród tych konserwatystów. Po wojnie i po uwolnieniu uwięzionych przywódców, szczególnie po odrodzeniu ruchu publicznego świadectwa, budziło to wielką troskę radykalnych zwolenników Towarzystwa oraz tych, którzy zostali zdobyci dla radykalizmu Towarzystwa z jego konserwatywnego skrzydła (mała dziewczynka; w. 3). Dawali oni wyraz tej trosce pomocnikom (swojej pani) antytypicznego Naamana, a jednocześnie wyrażali życzenie, by antytypiczny Naaman poddał się leczniczej mocy antytypicznego Elizeusza, co miało uzdrowić go z takiej nieczystości (Wielkiej Kompanii), która utrudniała jego użyteczność w stosunku do konserwatywnej części społeczeństwa (w. 3).
(3) Słysząc to, antytypiczny Naaman zgłosił to radykalizmowi Towarzystwa, mówiąc o tym ogółowi radykałów