Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 357
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
jako rzecznika do opinii publicznej (Elizeusz) oraz J.F.R. (Gehazi) – od chwili wskrzeszenia ruchu publicznego świadectwa aż do usunięcia przez władze wszystkich rządowych przeszkód dla pracy publicznej. Jak wspomnieliśmy wcześniej, wskrzeszanie ruchu publicznego świadectwa zostało zakończone na konwencji w Cedar Point, na początku września roku 1919. Było to przed zniesieniem zakazu dystrybucji tomu VII, przed uchyleniem oskarżenia dla przywódców Towarzystwa oraz przed usunięciem różnych innych rządowych utrudnień dla działalności Towarzystwa, tych wewnętrznych oraz tych wobec opinii publicznej. Zapewne pamiętamy (zgodnie z naszymi komentarzami do 2Król. 6:8-23), że zwolennicy Towarzystwa w urzędzie rzecznika do opinii publicznej (antytypicznym Elizeuszu) sprzyjali konserwatystom, sprzeciwiając się radykałom w rządzie. Z tego powodu radykalne władze ponownie zaczęły wywierać presję na Towarzystwo pod względem wyżej wspomnianych trzech konkretnych elementów. Rozpoczęło się to niemal zaraz po konwencji w Cedar Point, tj. około połowy września, czyli w trakcie walki na temat traktatu oraz umowy Ligi (pewnego razu; w. 1). Odnowienie tych represji jest antytypem głodu (w. 1 ). Antytypiczny Elizeusz doradzał zwolennikom Towarzystwa (kobiecie) oraz ich przywódcom itp. (rodzinie), by wycofali się z działalności wobec opinii publicznej i zajęli się innymi dostępnymi dla nich formami służby (zamieszkaj w jakimkolwiek obcym kraju). Te represje miały trwać do końca, zgodnie z kierownictwem Pana (Pan postanowił … przez siedem lat). Zgodnie z tym (zgodnie ze słowem męża Bożego; w. 2) zwolennicy Towarzystwa zaczęli następnie zajmować się działalnością dotyczącą podziałów (przebywała w kraju Filistyńczyków) wśród ludu prawdy, podejmując wysiłki odzyskania ich dla Towarzystwa, np. standfastystów oraz zwolenników B.S.C. w Anglii. Zajmowali się nimi aż do roku 1920, aż do końca (siedem lat), zdobywając jednak nielicznych. Potem powrócili, by starać się o prawo do działalności, która była bliższa ich sercu (powróciła; w. 3) – prawa do pracy publicznej. Podjęli więc starania, by władze (poszła do króla)