Epifaniczny tom 3 – rozdział 7 – str. 402
Świadectwo piramidy na temat Eliasza i Elizeusza
roku 1846 główni przedstawiciele Kościoła, który przez cały czas składał się ze wszystkich pierworodnych – Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii (Żyd. 12:23) – w swej zasadniczej części stali się oddzieloną świątnicą, oczyszczoną i różną od Babilonu, chociaż nie wszyscy jej członkowie byli w równym stopniu oczyszczeni i oddzieleni (P 3, 119, 120). Zatem w tamtym czasie antytypiczny Eliasz i Elizeusz połączyli się w dziele jako oddzieleni od wszystkich denominacji i częściowo wolni od ich błędów. Ponieważ nikt nie wiedział, do której klasy należały poszczególne jednostki, wszyscy byli traktowani jako należący do Maluczkiego Stadka. Zatem w tamtym czasie antytypiczny Eliasz, rękoma swych wiernych przywódców, zarzucił swój płaszcz na antytypicznego Elizeusza, tj. wszyscy bracia mieli udział we władzach Eliasza. Tak jak w typie Elizeusz przejawiał nie do końca lojalne usposobienie (1Król. 18:20, 21), tak antytypiczny Elizeusz przejawiał usposobienie dwoistego umysłu (Jak. 1:8), ponieważ pragnął trzymać się świata, a jednocześnie niebawem chciał iść za antytypicznym Eliaszem. Jego gorliwość nie była zupełna. Zatem to właśnie około października roku 1846 te dwie klasy zaczęły oddalać się od siebie, co jest symbolizowane w pierwszym odejściu obydwu wyżej wspomnianych linii u spodu stopnia. Antytypiczny Eliasz wiernie podążał właściwą drogą, co w roku 1846 zostało podkreślone namaszczeniem przez niego antytypicznego Elizeusza i skarceniem jego światowego usposobienia, natomiast antytypiczny Elizeusz obrał nie do końca właściwą drogę, przy czym brakowało mu pełni gorliwości. Jak pamiętamy, zwracaliśmy uwagę (roz. IV) na działania braci MacMillana, Woodwortha, Van Amburgha i Hemery’ego w czasie przesiewania z lat 1908-1911, jako dowodzących, że uczestniczyli oni w antytypie doświadczeń Elizeusza (2Król. 2:2-6) i że byli członkami Wielkiej Kompanii.
(8) Powracając do symboliki Piramidy w litym kamieniu stopnia oraz poza nim, przedstawiamy następujące uwagi: (1) Fakt, że te dwie linie rozchodzą się symbolizuje, iż podążały