Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 12
Epifania Biblii
który nazywa tutaj Jego objawieniem, Epifanią (Kol. 3:4; 1Jana 3:2). Według tego cytatu objawi On ten czas w jego oddzielnych okresach, gdy jako Król królów i Pan panów obejmie Swą wielką władzę i przygotuje się do panowania nad ziemią w chwale Tysiąclecia (Obj. 11:15-18; 19:6-16; 20:4-6). Fragment ten wyraźnie dowodzi, że słowo to oznacza okres w czasie drugiego adwentu naszego Pana, co można udowodnić następująco:
Okres ten nazywamy Epifanią, co jest spolszczoną formą rozważanego słowa. Zacytujemy 1Tym. 6:15 z Przekładu Ulepszonego: „Zachowaj to przykazanie … aż do Epifanii naszego Pana Jezusa Chrystusa, którą [Epifanię] w jej własnych okresach On pokaże, Ten, który jest błogosławiony…”. Werset ten stwierdza, że Epifania ma różne okresy, pory. Musi więc być okresem czasu. Jako okres, ma wiele pór: (1) jest podzielona na ostatnie cztery z ośmiu dużych cudownych dni; (2) osiem małych cudownych dni (1917-1925) całkowicie mieści się w Epifanii; (3) jako całość, jest ona podzielona na mały Wiek Ewangelii; (4) jej część tworzy mniejszy Wiek Ewangelii; (5) w początkowym okresie miała ona jeszcze mniejszy Wiek Ewangelii, którego każdy kolejny dzień odpowiada rokowi z Wieku Ewangelii; w czasie dni lub lat tych trzech miniatur miały miejsce podobne wydarzenia, jak te występujące w odpowiednich latach lub stuleciach Wieku Ewangelii; (6) w czasie tych miniatur miało miejsce pięć przesiewań objawiających Lewitów, odpowiadających pięciu przesiewaniom Wieku Ewangelii; oraz (7) dwa zachodzenia w liczbie dwóch lat i jednego miesiąca, przy czym Paruzja długością tego okresu zachodzi na Epifanię przy jej początku, a Epifania pod koniec tym samym okresem zachodzi na Bazyleę. Te fakty – z których większość już się wypełniła, inne są w trakcie wypełniania, a niektóre należą jeszcze do pozostałej części okresu Epifanii – dowodzą