Epifaniczny tom 4 – rozdział 1 – str. 14
Epifania Biblii
podstawie tego tekstu, a także na podstawie wersetów równoległych. Pod umarłymi tego wersetu rozumiemy potępione dzieci Adama, bez względu na to, czy znajdują się w procesie czy w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2Kor. 5:14). Będą one miały swój sąd – próbę do życia – w czasie Tysiąclecia, tak jak uczy ten werset (Psalm 72:1-19; 22:28-30; Rzym. 14:9; 1Kor. 15:23-26; 6:2; Jana 5:25-29; Izaj. 29:18,24; 45:22,23; Filip. 2:9-11; Obj. 1:6; 5:10; 20:4, 6; Mat. 19:28; 20:21; Łuk. 2:34; 22:29, 30; Abd. 17,21; Obj. 14:1). Żywi przejdą więc sąd w czasie Epifanii. Kim są żywi? Ci, którzy nigdy nie byli pod wyrokiem śmierci: upadli aniołowie i nowe stworzenia, którzy jako tacy nigdy nie znajdowali się pod wyrokiem śmierci. Na podstawie innych wersetów uważamy, że tym procesem sądu jest rozdzielenie podczas próby tych, którzy okażą się w niej dobrzy, od tych, którzy w jej trakcie okażą się źli (Mat. 25:31-33). Ci, którzy mają otwarte oczy, rozumieją, jak począwszy od 1917 roku Maluczkie Stadko i Wielka Kompania (wszyscy z nich są nowymi stworzeniami) są sądzeni w znaczeniu rozdzielania po okresie próby. Zgodnie z tym wersetem, to samo ma miejsce między pokutującymi a niepokutującymi upadłymi aniołami; ci drudzy zostaną pozbawieni próby w Tysiącleciu, którą otrzymają aniołowie pokutujący, jako ostateczną próbę do życia. Werset ten uczy zatem, że Epifania jest okresem – drugim okresem drugiej obecności Pana.
(7) Rozumiemy, że epiphaneia w pierwszym znaczeniu tego słowa (jasne świecenie, objawiające zasady, osoby i rzeczy) ma to samo podstawowe znaczenie co słowo apokalypsis (objawienie). Uważamy to za oczywiste dlatego, że dokonują one tej samej rzeczy: epiphaneia jako czynność objawia osoby, zasady i rzeczy takimi, jakimi one są. Zatem Pan obecnie epifanizuje, apokalipsuje Jehowę, Samego Siebie, Kościół, Wielką Kompanię, prawdę, zakryte sprawy ciemności, rady serc – słowem, na ile jest to niezbędne na obecnym